Pastoralt brev til Kongen av Noreg Olav Kyrre 1078.

(Henta frå "The Correspondence of Pope Gregory VII, book VI, 13, p.415.)
Pastoralt brev til Kongen av Noreg, 15. desember 1078.
Gregorius...til Olav (Kyrre), Konge av Noreg, vær helsa...

Sjølv om me er pliktige å gje til alle som aksepterar trua på Kristus, beskyttelse under den Heilage og Apostoliske Stolen, som me styrer over etter Guds nåde, når det gjeld dykk, de som held til lengst vekke på enden av jorda, so kjenner me eit ekstra stort ansvar og trong for særskild omsorg, då de ikkje har like mange personar som kan instruere dykk i den Kristne religionen og har mindre del i dei naudsynte tenestene.
           Difor, no når høve bydde seg, skriv me til Dykk for å stadfeste Hans Høgheit i trua som er i Kristus Jesus, som har skapt mannen etter Guds vilje, den evigvarande Fader, den Heilage Ande som arbeidar med Han, vart født av ei møy, forlikte verda til Gud gjennom sin død, sletta ut alle våre synder då Han kjøpte oss fri med sitt blod, Han som i eiga kraft sigra over sjølve døden, gav oss att ei levande von og ein eveleg arv, lytelaus og ufalmande. I Han, som me står faste i trua på, er der gjort klart for dykk gjennom nåden frelse og eveleg liv- det er, om de held fram i vona med augene retta på Han heilt fram til enden. For, som Apostelen Paulus seier: "I Han bur heile guddomsfylda lekamleg." Difor, ten Han med all frykt og audmjuke, og hugs alltid kva Salmisten seier: "For riket høyrer Herren til, og han råder yver folkeslagi. Etterkomarane skal tena Han; det skal verta fortalt um Herren til den ætti som kjem." (Salme 21 (22): vers 29, 31)

            Me ynskjer at de skal vite at det er vårt mål, om det let seg gjere, å sende visse av brørne til dykk, menn av rett tru og lære, for å instruere dykk i all kunnskap og alle doktriner om Jesus Kristus. Sjølv om de vel har fått lære den Evangeliske og Apostoliske doktrina, skal de sleppe å undrast over noko, men verte rotfeste og faste i grunnen som er Kristus Jesus, slik at de i større rikedom og perfeksjon kan aukast endå meir i gudommeleg dygd og etter trusvegen bære frukt verdig evig beløning. Men, det er vanskeleg for å oss å sende ein slik legasjon, både på grunn av den enorme avstanden og språket. Difor ber me dykk om det same som me ber Danskekongen, at de må sende til det Apostoliske hovudsete nokre av dykkar unge menn frå gode familiar, slik at dei kan verte vel utdanna i den Heilage Lova og kan gje vidare ordrar frå den Apostoliske Stolen, ikkje som ignorante- men som velinformerte personar, at dei kan forkynne verdigt, ikkje som grove eller udanna menn, men som dei som har utdanning i språk, lære og oppførsel, og som slik med Guds hjelp effektivt kan fremje kultur hjå dykk.
             Det har vorte rapportert til oss at brørne hjå Danskekongen har søkt dykkar Majestet om hjelp til å overtyge han om å dele kongeriket med dei. Ve, kva slags skade kan ikkje dette føre over riket, kva for forrvirring hjå det Kristne folket, kva for øydeleggjing av Kyrkjene kontinuerleg utsette for ondskapen frå heidningegrannar, me som er opplærte i sjølve sanninga som er Kristus, som seier: "Eit rike som ligg i strid med seg sjølv, kjem snart til å øydast, og eitt hus dett yver hitt." Difor formanar me Hans Høgheit om å ikkje gje hjelp eller å velje side i denne konflikta, slik at eit dårleg val skulle vende seg attende imot deg, og at Guds vreide på grunn av oppdelinga av dette riket skulle komme over deg og ditt kongerike. Då har me heller noko anna som me ynskjer og anbefalar; at du overtalar Danskekongen om å ta imot brørne med kjærleik inn i sitt rike, og å dele med seg av eigedom og æra, der det er mogeleg, slik at dei ikkje skal lida noko naud, og for at medgongen og æra til riket vert oppehalde...

Nidarosdomen i Trondheim, Del 2- Artikkel frå Nordisk Ugeblad 1888

Sjølv om Kristendommen allereie hadde vorte forkynt på ulike stader i Noreg i laupet av desse tohundre åra, so kosta det likevel Kong Olav Haraldson, den Heilage (f.995, d.1030) mang ei møde og store krafttak å skaffe trua inngong i heile riket. Med utemja trass motsette dette kamplystne folket, dei frilynna grunneigarane i fjella og dei barske sjøfararane utmed havet seg den milde læra om Krossen. Kongen sjølv var oppvaksen til å verte ein krigshelt under dristige tokter og eventyr av alle slag. Han hadde allereie kjempa ved alle Austersjøkystane og i England, Frisland, Frankrike og Spania, då han som 20-åring vart oppmoda til å kreve sin arverett og overta herredømet over heile Noreg. Når og kvar han tok imot den Heilage Dåpen, kan ein ikkje seie for sikkert. Ei røyst forsikrar då at han vart døypt som born, ei anna at han fyst gjekk over til Kristendommen på ei av krigstoktene sine i Rouen i Frankrike. Sikkert og visst er det i alle høve at han heilt frå byrjinga av regjeringstida si stod fram som ein Kristen konge, kalla engelske misjonærar til hoffet sitt, fylgde opp dei religiøse pliktene sine med iver og innførde "Kristenretten." Sistnemnde innebar at han bytte ut den heidenske lova, som vart praktisert i riket, mot ei kristeleg rettsordning, og han synte seg ihuga reint inn i sjela for å utbreie den Kristne trua. Kvar han enn kom, måtte det gamle, heidenske offeret opphøyre. Der han lukkast med å bryte ned trassa til dei stridslystne høvingane, innførte han kristen Gudsteneste og kristen lov. Men etter at han hadde lagt heile Noreg under seg, røyste heidenskapen seg opp att endå ein gong og leidde til eit siste, fortvila slag som det såg ut til at dei skulle vinne siger i. Størstedelen av folket fell ifrå han, og han vart tvinga på flukt, men då han frå Svenskegrensa freista å kjempe til seg kruna og Riket endå ein gong, og verkeleg hadde nådd fram til Trøndelag, stupa han i Slaget på Stiklestad (1030), dødeleg såra av ein av dei bittraste fiendane han hadde. Kristendomssaka såg no ut til å vere tapt for ei lang tid; men ikkje desto mindre forvandla dette nederlaget seg til ein stor og herleg siger. Det som Olav forgjeves hadde freista å oppnå som djerv stridsmann, det oppnådde han gjennom sitt eige martyrblod og forbøner. Ulike jerteikn som hende hjå liket hans og ved grava, gav folkestemninga ei brå vending. Nokre av Kongen og Kristendomen sine bitraste fiendar og motstandarar, m.a. Thorin, som hadde såra Kongen på Stiklestad, omvende seg. Sjuke av alle slag stimla seg saman ved kongegrava og vart helbreda. På alle stader ropa folk om Kong Olav si forbøn og bønesvara vart mange. Heile folket byrja å æra han som ein Helgen og vende seg vekk frå dei gamle avgudane. Kristendommen sigra til slutt. Med stor vyrdnad førde dei Olav sine jordiske levningar til St. Klemens Kyrkja, ei kyrkje Kongen sjølv hadde lete byggje i si tid. Han vart lagd i eit vakkert relikvieskrin. Den mest kjende historieskrivaren i landet, Snorre Sturlason, skildrar det heile i skriva sine. Etter ei kort tid vart det røyst ei eigen Kyrkje til ære for den Heilage Olav, og under dei tohundre åra som kom, utvida ho seg og vart ei herleg Domkyrkje.

           Eldtunger har i høg grad skada byggnaden fleire gonger i tida som har gått. Mens ein i Middelalderen gjennoppretta all skade med kunnig restaureringshand, mangla ein etter den store trusspaltinga ("reformasjonen") både mot, lyst og gavmilde til å byggje opp att det som var øydelagd. Heilt fram til for nokre få år sidan nytta ein berre koret i den tidlegare Domkyrkja til kyrkje. Men etter at den historiske og nasjonale sansen igjen har vakna til liv, har ein her, som i andre land, gjort slutt på øydeleggjinga av dei herlege minnesmerka frå Noregs storheitstid. Koret og tverrskipet er allereie restaurerte etter dei gamle planane, og lengdehallen skal og røysast frå ruinstøvet til sin fordums glans. Etter gamle skisser skal byggnaden (på innsida 102 m lang, 39 m brei) i sin fullstendige lekam på den Katolske tida ha vore smykka med 9 herlege portalar, 316 spissboga vindauge, 3160 større og mindre søyler og ei mengde praktfulle billedhoggararbeid.

            Ein kan mesta sjå for seg kor praktfull Domkyrkja må ha sett ut, når ein ser kor fantastisk det restaurerte koret ser ut, tidlegare Noreg sin Nasjonalheilagdom. Her stod i gamla dagar relikvieskrinet til den Heilage Olav, vitja av tusenvis av pilgrimmar, og her vart heile det Norske Folket, Erkebiskopen med sine Suffraganar, Kongen med sine Riddarar, bøndene og dei kjekke sjøfararane sameina med kvarandre i bøn. Det kostelege relikvieskrinet vart på den so kalla reformasjonstida vekkrøva til Danmark. Men den ruvande oktogonen eller åttekanta byggnaden, med koret som omslutta han er oppståa av den religiøse kunstanden endå ein gong vorte fornya til sin tidlegare fullendte skjønheit. Det ende som er beklageleg ved synet av denne praktbyggnaden er, at edelsteinen manglar i den herlege dekorasjonen, nemleg relikvieskrinet til den Helgenen som Kyrkja vart bygd for å æra.      

Domen i Lund   Domen i Uppsala

Nidarosdomen i Trondheim, Del 1- Artikkel frå Nordisk Ugeblad 1888

Det gjekk heile tusen år inn i den Kristne tidsrekninga innan det skandinaviske nordiske folket vart heilt og fullt innlemma i Kristi Kyrkje. I femhundre år gleidde dei seg over Hennar signingar og gode gjerningar, og då dei på voldeleg vis vart lausrivne frå Henne gjennom det store trusskilsmålet, hamna dei utanfor den kyrkjelege einskapen og heimen deira vart eit misjonsland som nestan la større hinder i vegen for dei Katolske sendeboda for trua enn det mange heidenske land på andre sida av verdshava gjorde. Dei Katolske minna vart likevel ikkje heilt øydelagde. Det som fyst og framst forblei levande i minnet til folket var tre herlege kongenamn; namn som Kristendomen sigra gjennom i dei tre nordiske kongerika: Den Heilage Olav av Noreg, den Heilage Knut i Danmark og den Heilage Erik i Sverige. Desse tre kongane var ikkje berre Helgenar og Martyrar, dei var og store, populære herskarar som er inderleg sterkt knytte til dei tre landa si historie og heider. På same vis som kristninga av landa er vorte omlag personifiserte i dei tre kongelege Martyrane, slik har og dei herlege Domkyrkjene som er det skandinaviske Norden sine vakraste monumentale byggnader, bevara minnet om at alle desse landområda i fordoms tid utgjorde eit velordna, hierarkisk inndelt ledd i den Katolske (allmenne) Kyrkja. Under Metropoliten av Lund stod dei seks danske Biskopane i Ålborg, Århus, Odense, Ribe, Roskilde og Viborg. Under Erkebiskopen av Uppsala stod dei svenske bispedømma Jønkjøping, Skara, Stregnes, Vesterås, Veksjø og Åbo i Finland. Myndigheita til Erkebiskopen i Trondheim strekte seg ikkje berre utover dei fire norske bispedømma Bergen, Hamar, Oslo og Stavanger, men og over bispedømmet på Færøyane, dei to islandske bispedømma Holar og Skálkold og bispesætet Gardar, som førebels var oppretta på Grønland. Avgrensinga og organiseringa av desse 23 bispedømma, gjennomført av Pavelege Legat midt under eit forferdeleg virvar som rådde i dei tre rika, er eit av dei herlegaste og meist storarta minnesmerke som Pavemakta i Middelalderen har lete etter seg.

              Utan å vere i besittelse av alle desse lette kommunikasjonsmidla som notida kan glede seg over, har Kyrkja på signande rikt vis gjennomført sitt universelle kall mellom nordbuarane. Hundrevis av dokument vitnar framleis den dag i dag, om det levande samband som knytte ihop Suffraganbiskopane med deira Erkebiskopar, og dei igjen med Kyrkja sitt synlege Overhovude i Roma. Det var ikkje berre Danmark, Sverige og Noreg, men og Grønland, Færøyane og Island som fekk ta del av dei lukkelege fordelane som kjem frå den Kyrkjelege einskapen. Sjølv om Kyrkja hadde dei største vanskane å kjempe imot i desse fjerntliggjande landa, men ikkje desto mindre fullførte verket av den Kristne sivilisasjonen på glimrande vis, so står desse nasjonane difor i evig takksemd til Henne. Som tause vitne om deira makt og virke står framleis den dag i dag dei tre ovannemnde erkebiskoplege domkyrkjene; den romanske Kathedral i Lund og dei to herlege gothiske domkyrkjene i Uppsala og Trondheim. Når det gjeld den reine stilen, so har Domkyrkjene i Lund og Uppsala mest å komme med, men i rikedom og prakt vert dei gjenge forbi utan jamføring av Domkyrkja i Trondheim, på same vis som dette bispedømmet og gjekk forbi dei i omfang med sitt herredømme over øyane, som strekte seg heilt over til fastlandet i Amerika. Lund husa ikkje relikvieskrinet til Nasjonalhelgenen Knut- det gjorde Odense. Relikvieskrinet til Den Heilage Erik i Uppsala var berre ein Nasjonalheilagdom for svenskane. Men den Heilage Kong Olav naut av ei anerkjenning som strekte seg ut over heile Europa. Til og med i Konstantinopel vart der innvigd ei Kyrkje til hans æra, og grava hans var det meist vyrdnadsverde valfartsmålet i heile det Kristne Europa.  

                Trondheim ligg ved ein av dei mest imponerande fjordane eller havsbuktene som Atlanterhavet borar seg inn i mellom klippevirvaret langs den norske Vestkysten. Den vakraste av desse fjordane ligg likevel sør for Trondheim, nærmare Bergen. (Sognefjorden) Ved den sør-austlege delen av Trondheimsfjorden, der elva Nid kjem frå fjella og strøymer ut mot havet som ein stor boge, ligg byen som etter det urgamle namnet på elva vert kalla "Nidaros." På trass av sitt nordlege leie, sikrar Golfstraumen endå området ein mild temperatur, slik at alle kornslag, alle mellomeuropeiske trefrukter og kjøkenurter kan modnast der. Ein relativt kort og lett fjellovergong knyter ihop byen med Nord-Sverige, mens fjorden opnar for vidt samband med alle hava. Omlag midt imellom det barske, men fiskerike Nordland og det sørlege Noregs skogrike og nokolunde fruktbare egner, vart denne plassen strategisk plassert både som ein viktig handelsstad og som hovudstad. Eit av det gamle republikanske Noregs mektigaste ting, det so kalla "Frosta-tinget," hadde møteplassen sin her, og grunnaren av det norske monarkiet, Harald Hårfagre, slo opp setet sitt her allereie i 863. Men den fyste byrjinga til å verte ein eigentleg by, kan ein ikkje påvise før seinare, under Kong Olav Trygvason si regjeringstid. Det var under han at dei fyste Katolske misjonærane nådde over til Færøyane og Island, og fyst under Olav Haraldson skaffa Kristendomen seg fullstendig siger i Noreg.

Forts. fylgjer..

Eit syn av den Heilage Antonios!

St. Antonios av Alexandria var ein ørkenfader som vart født på slutten av 200-talet og døydde i 365 e.Kr. i det som idag kallast Egypt. Kort tid etter at han døydde, samla St.Athanasios av Alexandria den informasjonen som han kunne finne om St.Antonios, og skreiv biografien om livet hans. I 1991 vart boka for fyste gong oversett frå gresk til svensk. Mot slutten av biografien nemner St.Athanasios eit særs interessant syn som like gjerne kan skildre tilhøva i Kyrkja i dag som det skildrar samtida til St Antonius. Boka er forresten ei særs bra bok som eg skulle anbefale alle å lese. Innleiinga er full av liberale kommentarar sjølvsagt, men sjølve boka er bra, særskild når det gjeld læra om demonisk aktivitet, noko ørkenfedrane fekk meir erfaring av enn kanskje nokon andre Kristne i historia. (Boka heiter "Antonios Liv", og er utgjeve av Artos Bokförlag, andre utgåva kom i 2003 og oversettjinga er av Tomas Hägg og Samuel Rubenson.)

Utdrag frå boka:

Ein gong då han (Antonios) sat og arbeidde, fell han inn i ein slags ekstase og sukka tungt medan synet vara. Etter ei stund vende han seg til dei som var til stades, sukka, skolv, røyste seg og bad, bøygde seg ned på kne og vart sittjande lenge i same stilling. Til slutt røyste den gamle mannen seg gråtande. Dei som var til stades, som no hadde byrja å skjelve av skrekk, bad om å få vite kva det var, og gav seg ikkje før han endeleg svara dei. Med eit djupt sukk sa han: " Mine born, det skulle vere betre å få døy innan det som synet varslar om vert verkeleg." Då dei trygla han på nytt, braut han ut i tårar og sa: "Vreide kjem til å råke Kyrkja, og Ho kjem til å verte overgjeven i hendene på mennesker som er som sjelslause dyr. For eg såg bordet i Guds hus, og rundt ikring på alle sider stod det esel og sparka på det som var innanfor, slik som utemja dyr kan hoppa og sparka ikring seg. De la sikkert merke til korleis eg sukka. For eg høyrde ei røyst som sa: "Mitt Alter skal verte ein styggedom." 

             Dette sa den gamle, og to år seinare kom arianarane sitt angrep, som me no opplever (på Athanasios si samtid), og deira plundring av Kyrkjene, dei raska til og med til seg nattverdsbegeret med vald og let heidningane bere det vekk, dei tvinga heidningane som arbeidde i verkstadane å delta på møta deira, og framfor andleta deira gjorde dei kva dei ville på Altera. Då innsåg me alle at esela som sparka varsla Antonios på førehand om det som arianarane gjer idag, sjelslause som dyr.
            "Ver ikkje motlause, mine born. Slik som Herren har utaust sin vreide, slik skal Han og helbrede att. Kyrkja skal snart få attende si pryd og stråle som Ho brukar å gjere. De skal få sjå at dei forfylgde skal få gjenoppretting, gudløysa dreg seg attende til sine holer og den rette trua forkynnast med full fridom på alle stader. Sjå berre til at de ikkje skitnar dykk ut med arianarane. Den læra er ikkje frå Apostlane, men kjem frå demonane og far deira, djevelen. Nei, ho er utan frukt og ufornuftig, ho saknar rett innsikt, nett som esela utan sjeler."
(1.bilete: St. Antonios, 2.bilete: St. Athanasios)

Brev av Jeanne d'Arc til Hussitane 23 mars 1430

Jeanne av Arc (født 6. januar 1412, død 30. mai 1431, og kjend som Møya av Orléans, ho er ei nasjonal heltinne i Frankrike og ein helgen i den Katolske Kyrkja)
(Fyst ein kort introduksjon:
Dette er eit brev diktert av Jeanne av Arc, der ho truar med å leie ein Krosstogsarmè mot Hussitane, ei religiøs og militær gruppering i Tjekkoslovakia som vart rekna som "radikale revisjonistar" eller "protestant-forgjengarar," då dei var etterfylgjarar av teologen og heretikaren Jan Hus og av andre grupperingar som hadde ei felles motstand mot Kyrkja og det Heilage Romerske Riket. I brevet, avseier Jeanne teologien deira som "galen og motbydeleg overtru," og truar med å leggje til sitt eige leiarskap til dei pågåande krosstogsslaga mot dei, om dei ikkje, sitat, "vender attende til den Katolske trua og det opprinnelege Lyset.")

Jesus, Maria (Hennar vanlege helsing når ho skreiv brev)

I ei lang tid no har rykta og røystene frå folket rapportert til meg, Jeanne Møya, at de har gått frå å vere sanne Kristne til å verte heretikarar, og på same vis som Sarasearane (muslimane) har de øydelagt den sanne trua og tilbedinga, og teke til dykk ei skamfull og ulovleg overtru, og då de ynskjer å bevare og spreie ho ut til andre, er der ikkje ei ende vanæra sak og idiotisk tru som de ikkje utmanar. De fordervar Kyrkja sine Sakrament, de riv opp trusartiklane, de øydelegg Kyrkjene, de bryt ned og brenn opp statuane som vart sette opp for å minnast, de massakrerar Kristne fordi dei bevarar den sanne Trua. Kva er dette ofsevesenet? Eller kva slags raseri og galenskap overmannar dykk? Denne trua, som Allmektig Gud, Sonen og den Heilage Ande har openberra, grunna, lyfta opp i kraft og herleggjort på tusen vis gjennom mirakel- de forfylgjer denne Trua, de ynskjer å overmanne henne og øydeleggje henne. De er blinde, men ikkje fordi de manglar auge eller skjøn. Trur de verkeleg at de kjem til å forbli ustraffa for dette? Fattar de ikkje at Gud går imot dykkar laglause freistingar og at Han ikkje kjem til å late dykk forbli i myrkre og vranglære? Jo meir de fyller dykk med brot og spott, jo meir kjem Han til å førebu ei voldsom straff og pine for dykk.
             For å seie det som det er, om det ikkje var for at eg har so mykje for meg her i krigen i England, so skulle eg ha komme og vitja dykk for lenge sidan. Men om eg ikkje snart høyrer at de har endra dykk sjølve, so kan det vere at eg forlet slaget mot engelskmennene og kjem imot dykk, slik at eg gjennom sverdet, om det ikkje kan gjerast på annan måte, skal utrydde dykkar galne og motbydelege overtru og fjerne enten heresiane dykkar eller dykkar eigne liv. Men om de heller ynskjer å vende attende til den Katolske Trua og det opprinnelege Ljoset, so kan de sende nokre ambassadørar til meg og eg vil forklare for dei kva de treng å gjere. Om, på den andre sida, de ikkje er villige og om de absolutt motset dykk dette, grunna då på dei skader og fornærmingar de har gjort og vent på meg, som vil påføre dykk det same som de sjølve har gjort med både menneskeleg og gudommeleg kraft.

Gjeve dykk i Sully 23 mars 1430
til heretikarane i Bohemia

Vulkan-link for dei som tykkjer om å lese på engelsk.

I desse vulkaniske tider, so har dei i nyhendingane fokusert mest på Island sitt vulkanutbrott på 1820-talet.
Personleg tykkjer eg at det som var i 1783 er mykje meir interessant. Det som er mest interessant er vel at det byrja å buldre på Pinsedagen!! Ikkje tilfeldig det nei. Same dag som Gud let det komme eldtunger frå himmelen for snart 2000 år sidan, so let Han flytande eld velle opp til yta på Island. Og konsekvansane var store, i fleire år etterpå. Verst vart det for m.a. Japan, Egypt og Alaska. Men Europa fekk og lide. Jordbrukarar døydde, buskap døydde og det vart hungersnaud. På Island døydde 25% av innbyggjarane. 5% av alle franskmenn døydde på ein sumer. I japan måtte dei leige inn spesialstyrker for å BRØYTE vegane for lik, då dei døde låg overalt. Det vart ekstremt varme sumarar og kalde vintrar, flaumar og tørke. Alt etter kvar vinden for. Det er ofte værre med ein jamn straum av mindre utbrott frå ein vulkan, for då vert oska liggjande i same høgde som regnet oppstår i. Og kva hender då? Jau, nedbøren reflekterar etter kvart sollyset vekk ifrå jorda og ut att i rommet, og klimaet endrar seg. Svovel og særskild fluor som kjem ned på jorda med vind og vær skadar buskap og avlingar. Og i dag då so mykje av infrastrukturen og økonomien er avhengig av flytrafikken kan dei økonomiske tilhøva verte hardt råka. No har då dessutan EU konkurrert ut store mengder av småbønder til fordel for storgardar som leverer varene sine til heile kontinentet. Landa har vorte spesialiserte på ulike produkt, og er særs avhengige av kvarandre for å ha variasjon av varer i butikkane sine. Land er enno mindre sjølvforsynte i dag enn dei var tidlegare. Vert eit land råka av noko, vert alle. Store variasjonar av frøslag som vert mat, har vorte reduserte til få frøslag. Vert eit slag poteter, ris eller korn sjuke, kva ringverknader får ikkje dette for verda? Her er i alle høve ein link til ein interessann artikkel om ståa i 1783 frå "The Economist."
http://www.economist.com/science-technology/displaystory.cfm?story_id=10311405

Sankta Monika! Del 4: Artikkel frå "Nordisk Ugeblad for Katholske Kristne 1887"

Monika arbeidde med stort alvor for å vinne sonen for Gud, og slik har ho vorte eit mønsterdøme for alle mødre. Ho var overtygd om at han ikkje levde, ja, at den ståa han var i var langt meir ynkeleg enn om han aldri skulle ha vorte til, so lenge som han ikkje levde for H a n som hadde skapt han og som var den ende sanne lukka og endemålet. Ho freista heile tida å overtyde han med nydeleg klårskap og med hjelp av ein sunn og djup filosofi, i samtalar som ho hadde med han og med venene han hadde, og i tida etter at han hadde omvendt seg. Augustinus sjølv har samla og skrive ned fleire av desse samtala i skriftene sine, for å heidre minnet hennar. Det at ho held ut so lenge i tårer og bøn for at han skulle omvende seg, kunne ikkje unnlate å bære frukt, fordi ho bad med oppriktig tillit til Gud, med reine intensjonar og ei heilag livsføring, og fordi ho nytta alle dei middel som stod til hennar disposisjon, alt for å leie han attende til plikta. Forgjeves smigra fleire mødre seg med, ved å påstå at dei gjennom sine lange andaktsstunder oppfyllde dette vanskelege vervet. Dei er då og pliktige til å støytt vake over borna sine, å gje dei eller å leggje til rette for at dei får opplæring i det som høyrer Himmelen til, å gå framfor dei med eit godt døme, og å gjere bruk av- når det er naudsynt- irettesettelsar og tukt, sjølv om det alltid skal vere med mildskap og heilt utan spor av raseri. Desse tinga lukkast kun for dei som har vunne siger over seg sjølv. Hovmoda og eigenkjærleiken er alltid utolmodig og syner seg alltid ved slike høve. Og når dette syner seg, flammar alt opp som eld og gjev brennved til ondskapen, istadenfor å lækje det såra hjarte. Monika omvende Patrisius og gjorde eit djupt inntrykk på Augustinus midt i alle utskeielsane han hadde, fordi ho irettesette utan desse lytene. Men når sjølv Monika, som underviste full av visdom og med vakande omsorg, endå ikkje kunne forhindre at Augustinus ramla i hendene på dårlege vener, kor nøye må ikkje då me som foreldre vake over borna våre for å beskytte dei uerfarne ungdommane frå å strande på desse syrgelege klippene?

            Me kunne ikkje avslutte skildringane av livet til den Heilage Monika, utan grundig å oppmode alle Kristne koner endå ein gong til å verte medlemmar i Mødreforeininga, i det me legg til ei kort forteljing om korleis det heile byrja og om skipinga av laget.
             Det var i mai månad 1850, at nokre mødre i Paris uroa seg for borna si frelse, og bestemte seg for å be ei felles bøn til ære for den Lytelause Møya og smertefulle Gudsmora. Dei vona at under hennar beskyttelse og gjennom hennar forbøn skulle dei med større visse løyse den Kristne mora si edlaste og høgste oppgåve, å fremje den evige lukka for borna og familien. Dette vakre laget av bedande mødre auka snart i omfang. Ein nidkjær prest, Fader Th. Ratisbonne, tok på seg den andelege leiinga av desse mødrene, og samla dei til ei månadleg Gudsteneste. Den Heilage Fader Pave Pius IX, signa foreininga, og denne signinga bar vakre frukter, for frøet som vart sådd i Paris, vaks fort og vaks seg på kort tid til eit stort tre, som breidde greinene sine utover heile Frankrike. Då no fleire biskopar uttalte seg grundig om Mødreforeininga, vart det slik at den Heilage Faderen i året 1855 opphøga henne til eit brorskap og benåda henne med avlat. No for tida er foreininga utbreidd i alle kristelege land og har tusenvis av medlemmar. Desse talrike medlemmar frå alle verdsdelar kjenner ikkje kvarandre, men likevel ber dei for kvarandre kvar ende dag, for dei andre sine familiar, for borna deira og ektefellane deira. Dei kan ikkje ein gong namnet på sine medsystrer, men likevel offrar dei opp den Heilage Kommunionen for dei. Dei spør ikkje etter rang og stand, men kvar månad på mange stader let dei bere fram Messeofferet for dei høge og dei låge, dei rike og dei fattige. Det er berre ein ting som dei veit om kvarandre; dei er MØDRE. Men dette eine ord "moder" som inneheld so mykje, som i seg inneber både kjærleik og oppoffringar, glede og smerte, lukke og sorg, dette eine ord er nok for å tenne ein eld i hjarte til ihuga bøn for kvarandre. Er det då noko å undrast over, at mødre, so snart dei fekk høyre om dette velsigna laget, skunda seg å verte ein del av det heile? Vil du og, Kristne mor, gå inn i det same, so må du fylgje desse lovene:
1) Ein let seg skrive inn i Mødreforeininga, som vart grunna i St. Ansgars Kyrkje i Kjøpenhamn og den 28. oktober 1880 er agregert Erkebrorskapet i Paris.
2) Ein ber dagleg underståande korte foreiningsbøn.
3) Ein vitjar so ofte som det er mogeleg den Heilage Messa som vert feira den fyste tysdagen i månaden i St. Ansgars Kyrkje, og ofrar opp om det er mogeleg, den Heilage Kommunionen for foreininga, eller i det minste tek del i den andelege Kommunionen med denne avsikta.

Der er mange Kristne lag, men for den Kristne mora er der utan tvil ikkje noko lag som er viktigare enn Mødreforeininga. Fordi ho fyst og framst er MOR, må ho ein dag framfor Domaren gje rekneskap for borna sine. Dei burde difor få fysteprioritet når det gjeld hennar omsorg. Ho må heile tida grunne på korleis ho gjennom god Kristen oppseding kan fremje deira timelege og viktigast av alt, evige lukke. Og då det er slik at menneske berre kan så og plante, men det er Gud som signar, so må ho aldri slutte med å vende seg til Han for å få ljos og hjelp i dette viktige verv og å dagleg be for borna sine. Men det som gjev dette laget ei særskild kraft, er det fine tilhøvet at dagleg so ber tusenvis av mødre, og mange av dei er fromme og dygdsame mødre, som ikkje berre bed for seg sjølve men og for alle medlemmane i laget. Og på dette vis vert borna til og med bedt for etter at mødrene døyr. Er det då ikkje ein trøystande tanke for henne å vite at det vert bedt so mange bøner for borna hennar, at so mange Heilage Kommunionar vert offra opp for henne og hennar familie, so mange Messeoffer, når ho er medlem i dette laget? Dessutan kan desse mødrene og i særskilde tider, t.d. når borna er ekstra sjuke, henvende seg til heile laget sine forbøner.
          Dessutan må me rette merksemda mot at sjølv om laget fyst og framst er for mødre i bokstaveleg meining, enten dei no lever i ekteskapet eller som enkjer, so kan og koner som ikkje har eigne born likevel slutte seg til laget. Dei og er då husmødre og har liknande, viktige plikter som dei kan få hjelp til å utføre når dei tek del av dei Heilage Messeofferet og offrar opp på same vis som dei andre medlemmane i laget, og når dei bed om nåde for seg sjølve og for alle dei andre. Gud har då gjeve desse barnlause endå større plikter i sine oppgåver. Difor handlar foredraga på dei månadlege møta ikkje berre om kvardagslege Kristenplikter, men og dei særskilde pliktene som ikkje berre gjeld for mødrer, men og for gifte koner. Til slutt skal me likevel merke oss, at mødre som bur i område der laget enno ikkje er stifta, kan la seg innskrive i Køpenhamn, for å få del i Erkebrorskapet sine bøner, gode gjerningar og avlat. 

  LAGSBØN: (som alle medlemmar skal be kvar dag)
O Lytelause Møy og smertefulle Moder Maria! Ber fram borna våre til Jesu Tilbedingsverdige Hjarte, som ikkje nektar Mor si noko. Bed for dei.
Heilage Skytsengel, be for dei.
Heilage Josef, du mektige beskyttar, bed for dei.
Heilage Anna, du Mor til Maria, bed for dei.
Heilage Aloysius, bed for dei.
Heilage Augustinus, bed for dei.
Heilage Monika, bed for dei og for oss. Amen.
      

Sankta Monika! Del 3: Artikkel frå "Nordisk Ugeblad for Katholske Kristne 1887"

Augustinus tok imot den Heilage Dåpen i påska 387, ilag med nokre vener som han held fram å bu ilag med ei tid. Den Heilage Monika tok seg av dei som om dei alle skulle ha vore hennar eigne born. Etter ei tid la dei ut på reise i lag, til den Heilage Augustinus sin heimebase, Tagaste i Afrika, men det hende på vegen at dei mista Monika då ho sjukna inn i Ostia og døydde. Før ho sjukna inn hadde ho ein dag ein samtale med sonen om den evige livslukka og om kor naudsynt det var å akte verda for inkje. Ho sa "Son min, der er ikkje noko som gjer meg glede her i verda meir. Kva har eg her å gjere lenger? All mi von har gått i oppfylling. Det ende som eg ynskja å leve for, var å sjå deg vende attende til den Katolske Kyrkja og verte eit barn av Himmelen. Gud har gjort endå meir, då Han har lete meg få sjå korleis du reknar den jordiske lukka for inkje og at du er heilt vigd til Guds heilage teneste. Kva verv skal no halde meg her lenger?" Ein annan dag, då ho og vener underheld seg med same emne, tala ho med slik fager glede om den lukka og sæla som dauden skulle føre med seg, at dei undrande spurde henne om ho ikkje var redd for å døy og verte gravlagd i eit framandt land, so langt frå heimen? "Ingen plass er langt vekke frå Gud," svara ho "og eg treng då heller ikkje å frykte for at Gud ikkje skal finne lekamen min for å oppvekkje meg frå dei døde ilag med dei andre.."
          Fem dagar seinare vart ho angripen av ein heftig feber. Ein dag då ho kjende seg verre enn vanleg, svima ho av og vart liggjande medvetslaus ei tid. Dei to sønene hennar skunda seg til sjukesenga hennar. Då ho kom til seg sjølv og vakna som ut av ein djup sømn, sa ho til dei: "De skal gravleggje mor dykkar her." Augustinus svara ikkje, men Navigius byrja å vone at ho kanskje ikkje skulle døy i eit framandt land, men heller i barndomsheimen. Då sa ho smilande: "Gravlegg denne lekamen ein eller annan plass, uroa dykk ikkje for det. Det ende som eg ynskjer meg frå dykk båe, er at de hugsar på meg framfor Herrens Alter, uansett kvar de skulle vere."
          Sjukdommen hennar vart verre og ho leid voldsomt. På den niande dagen vart ho endeleg fri frå plagene sine, og hennar fromme, Gudselskande sjel forlet lekamen.  Dette hende år 387, og ho var 56 år gammald. Den Heilage Augustinus, som då var 33 år, let att augene hennar, og sjølv om han sørgde stort, so held han tårane attende og meinte at det ikkje passa seg å gråte over hennar død, ho som ikkje døydde ulukkeleg og som heller ikkje var død i det heile når det gjelde den betre delen av henne, altso sjela. Liket førde dei til Kyrkja, og det Heilage Messeofferet vart bore fram for hennar sjel si kvile, slik som skikk og bruk var. Fram til no hadde Augustinus beherska seg og halde tårane attende, men då han no i Kyrkja vart minna i sitt stille sinn om hennar fromme og Gudsfryktige levesett og hennar mjuke kjærleik og omsorg for borna sine, og då han tenkte på at ho var teken ifrå han så brått, vart han overvelda av sorg og tårane rann i strie straumar. "Om det skulle vere slik at nokon meinar," skriv han i sine eigne sanningar "at det var ei synd at eg gret slik for mor mi i nestan ein time, og det for ei mor som hadde grete for meg i mange år slik at eg skulle leve for ditt åsyn, å Gud! lat han då ikkje spotte meg for dette, men lat han heller, om han har stor kjærleik, og gråte over mine synder framfor Deg." Augustin bed for henne i sine sannande skrifter, og naudbed Gud om at Han skal vekkje opp hjå alle som måtte lese denne boka, den fromme tanken, at dei skal minnast Monika og Patrisius framfor Herrens Alter. "Eg ber," skriv han "for syndene til mor mi; bønhøyr meg for våre sår sin læjkedom si skuld, som hang på Krossen, og som no sit ved Di høgre hand og bed for oss. Eg veit at ho synte miskunn og forlet alle sine skuldmenn av heile hjarta: Forlat no Du og hennar skuld som ho må ha samla på seg under alle desse åra som har gått sidan ho vart døypt. Forlat henne, Herre, eg naudbed Deg, forlat henne. Gå ikkje i rette med henne, Du har lova dei miskunnsame at du skal syne Dei miskunn. Ho krevde det ikkje av oss, men ho ynskte seg berre at me ikkje måtte gløyme henne framfor Ditt Alter, der ho tente Deg utan avbrott, då ho visste at det Heilage Offerlammet, som utsletta domen som var imot oss, skulle berast fram av dine innvigde tenarar."

              Den Heilage Monika sin lekam vart ført frå Ostia til Roma i 1430, under Pave Martin V, og kvilar no i den Heilage Augustinus Kyrkje. Om grava hennar skriv eit medlem i Mødreforeininga i 1877: "Allereie på reisa lengta me særs etter denne grava, og det fyste me gjorde når me kom til Roma var å oppsøkje den Heilage Monika si grav. Innan me visste ordet av det stod me utanfor den Heilage Augustinus Kyrkje med von om å finne den Heilage Monika sin kvilestad. Me vart vist fram til eit sideskip, og like etterpå knele ned ved kommunionsbenken framfor marmorkista under Altaret, som inneheld dei jordiske levningane til den Heilage Monika. Kva me kjende, tenkte og bad der er det umogeleg å skrive ned. Me fekk det for oss at her i Roma hadde me funne ei rik, mektig, inderleg elska moder, som me no kunne og skulle overrekke og anbefale alt me hadde i våre hjarte. Me knela lenge i tystnad og sokk vekk i djupe tankar ved minnet av den Heilage Monika. Til slutt bad me for oss sjølve, for borna og slektningane våre, og for alle mødre i Mødreforeininga og borna deira. Me fekk det for oss at me gjennom desse bønene hadde gjort ei stor teneste for alle dei som var heime, og me byrja difor å be for dei alle ein gong til. Endeleg røyste me oss opp og såg oss ikring i sidekapellet. Altertavla synte den Heilage Monika og son hennar Augustinus, og på veggane var der vakre Freskomåleri som synte episodar frå livet hennar. Ved ein sidevegg står ei gammald steinkiste, der den Heilage Monika sin lekam kvilte tidlegare, i Ostia. Me kjende oss sterkt gripne, då me fekk sjå at på veggen var der og eit bilete av den Heilage Navigius og den Heilage Perpetua, den Heilage Monika sine to andre born, og Patrisius, mannen hennar, som ho og førde til Himmelen. For ei lukke og glede den Heilage Monika må kjenne no, sa me til kvarandre, over at ho vann heile familien sin for Herren! Og me byrja endå ein gong å be til den Heilage Monika om at ho måtte be ned over oss og over alle foreldre hennar moderkjærleik og modertruskap. Under tida vår i Roma vitja me den Heilage Augustinus trivelege Kyrkje 3 gongar til, og då me skulle ta avskjed tykte me at det var reint vanskeleg å lausrive oss frå Den Heilage Monika si grav."
Forts. fylgjer...
               

Sankta Monika! Del 2: Artikkel frå "Nordisk Ugeblad for Katholske Kristne 1887"

Augustinus vart født i November 354. Etter kvart som han vaks til, gjorde Monika det ho kunne for å lære han om Gudsfrykt og eit fromt liv. Men, utan sjølv å merke det, ramla ho i den grøfta at ho trakta for mykje etter å sjå han glimre i all slags kunnskapar, sjølv om ho sa til seg sjølv at det berre var for at han betre skulle kunne verte til heider og nytte for Gud og Kyrkja. Hennar ektemann hadde og ambisjonar om at sonen skulle glimre i vetenskapeleg kunne, då han tykte at det var beste viset å komme seg fram her i verda på. Frå barndomsåra hadde Monika lete sonen verte innskriven som ein av katekumenane, og under ein farleg sjukdom som han ein gong vart heimsøkt av , vart alt gjort klart for at han skulle døypast, men dåpen vart utsett endå ein gong.  Den Heilage Monika sin ektemann, Patrisius, døydde i året 371. Augustinus, som då berre var 17 år, held fram med studiane sine i Kathago, der han i 373 vart forført av Manikearane og dregen inn i villfaringane deira. Då Monika fekk høyre om sonen og denne ulykka, vart hjarte hennar fylt opp av ei mykje bittrare sorg for sonen sin andelege daude, enn det verdslege mødrer kjenner på når dei ser sine born verte bore til grava. Ho ville heller ikkje late han bu heime lengre, eller late han ete ved hennar bord. "Du har høyrd bønene hennar," seier den Heilage Augustinus når han vender seg til Gud "..og Du har ikkje ringeakta hennar tårar, for ho utauste dei for Ditt Åsyn i strie straumar, alle stader, når ho bar fram sine bøner for Deg." Den miskunnsame Gud gav henne visse i ein draum om at ho skulle verte bønhøyrd. Ho såg for seg at ho stod på ei trefjøl med eit sorgtyngd hjarte, og at ein ung mann i strålande klede spurde henne kvifor ho var so sorgtyngd? Han ba henne om å tørke tårane og sa "Son din er hjå deg." Og då ho kasta blikket mot den plassen som den strålande varelsen peika på, såg ho at Augustinus stod med henne på fjøla. Ho fortalte sonen om draumen, og då han meina at ho burde dra konklusjonen at ho kom til å komme over til den sida som han var på, og verte samd med han i det som gjelde religion, svara ho han: "Nei, det vart ikkje sagt meg at eg var hjå deg, men at du var hjå meg." Dette svaret gjorde eit djupt inntrykk på Augustinus, som etter si omvending såg på saka som ei gudommeleg påminning. Monika sjølv kjende stor trøyst i synet, at ho endå ein gong let sonen bu og ete hjå seg i huset hennar. Dette hende mot slutten av året 377, omlag 9 år før han omvende seg, i 386. Under denne lange tida held Monika fram med å be for sonen, at han skulle omvende seg, og ho sukka og gret for han, heilt til tårane vart tørka då han vart døypt i Majland. Ho oppmana fromme og lærde andelege personar til å snakke med sonen. Ein av dei, som sjølv hadde vorte oppseda i Manikearane sine villfaringar , men som seinare hadde omvendt seg, gjennom å studere sekta sin eigen litteratur, orsaka seg, i det han sa: "Hjarta til ungdommen er no altfor uimottagelege for rettleiing, men Guds time kjem. Berre hald ut i bøn slik som du har gjort, det er då umogeleg at eit barn som det har vorte uttømt so mange tårar for, skulle gå til grunne." Desse orda trøysta den Heilage Monika, og ho såg på dei som eit innskot ovanifrå. Augustinus var 29 år gammald då han bestemde seg for å flytte til Roma, for å byrje å undervise i retorikk. Ho prøvde å få han vekk frå desse tankane, då ho var redd for at det skulle verte til hinder for sonen si omvending. Ho vart med han til kysten, for enten å føre han attende til heimen eller å bli med han til Italia. Augustinus lata som om han hadde lagt ifrå seg å reise, slik at han på denne måten kunne frigjere seg frå mora sitt påtvungne selskap. Men medan ho tilbragte natta i bøn i St. Cyprians Kapell, segla han i stilla ut frå hamna. "Eg skuffa henne med ei lygn," seier den Heilage Augustins i sine bekjennelsar. "Medan ho ba og gret for meg. Og kva anna ba ho Deg om, min Gud, enn at Du ikkje måtte late meg reise? Men i Din nåde bønhøyrde du hennar hovudynskje, at eg måtte komme til å tene Deg, og Du nekta henne det bønesvaret ho bad om, for å gje henne det som ho alltid hadde bede om." Då Monika neste morgon gjekk ned til strandkanten og innsåg at han allereie hadde segla i veg, vart ho gripen av ei useieleg stor sorg og smerte. Men sjølv om Gud og straffa henne med skuffelse og sorg for hennar overdrive menneskelege ømheit, so laga Han det og slik i sin uendelege visdom, at sonen sin store verdshug førte han til ein plass, der han ifylgje Guds råd skulle verte helbreda frå det.
               Etter at han kom fram til Roma vart han voldsomt sjuk, og då han vart frisk att var han overtygd om at helbredinga kom på grunn av mora sine bøner, sjølv om ho ikkje kjende til ståa. Gud såg i nåde på grunn av all moderleg forbøn og let han ikkje visne vekk utan å vere botferdig fyst. Frå Roma la han i veg til Majland for å undervise i retorikk. Her vart han overtyga av den Heilage Ambrosius om at han var med i ei villfaringssekt, men utan å komme til erkjennelse av sanninga, so han held fram med å leite med eit vaklande sinnelag. Monika segla etter sonen so snart ho kunne. Ein heftig storm blåste opp på havet, men ho trøysta og oppmuntra sjøfolka og forsikra dei om at Gud hadde lova henne at dei skulle komme trygge til hamna. I Majland traff ho sonen, og fekk no høyre frå hans eigen munn at han hadde forkasta Manikearane sine villfaringslærer. Men ho fordobbla alle sine tårer og bøner til Gud, for at han skulle omvende seg heilt. Ho såg på den Heilage Ambrosius som den andelege lækjaren for sjela til sonen, og kjende stor glede og trøyst når ho lytta til dei vakre talane han kom med.
              St. Ambrosius hadde i Majland forbode den gamle seden, å ta med seg brød og vin til martyrane sine graver, og Monika som gjekk dit med gåvene sine vart stogga av dørvoktaren. Då ho slik fekk høyre at seden hadde blitt forbode, laga ho ikkje noko nummer av det, men underkasta seg i barnsleg lydnad det Biskopen hadde sagt, utan å spørje kvifor han hadde oppheva ein slik gammald tradisjon. Istadenfor gåver, tok ho med seg eit reint, fromt og vyrdnadsfullt hjarte til dei Heilage sine graver og gøymde gåvene til eit anna høve. For å gje henne ro i sjela, spurde Augustinus den Heilage Ambrosius om råd ang. laurdagsfasta. Ho var van med å faste denne dagen, slik som det var skikk og bruk å gjere i Kyrkja i Tagaste og i Roma, men i Majland fasta dei ikkje denne dagen. Ho kom difor i tvil om kva ho skulle gjere. Den Heilage Ambrosius svara henne slik: "Når eg oppheld meg i Majland fastar eg ikkje på laurdag, men eg fastar når eg er i Roma. Gjer du det same, og fylg alltid skikkane og reglane som herskar i dei Kyrkjene der du oppheld deg." Den Heilage Monika fekk oppleve gleda å sjå sonen Augustinus fullkomen omvendt i August 386. Ho hadde tenkt ut eit godt parti til han, som skulle hindre han i å falle attende i dei gamle utskeielsane, men fekk til si store glede høyre at han hadde bestemt seg for å ltene Gud i evig kyskheit. Då vinhausten kom og skulane fekk ferie drog Augustinus og nokre vener seg attende ute på landet. Mor hans vart med dei og tok ivrig del i dei lærde samtalane deira. Ho kunne, på grunn av sitt naturlege talent og sin djupe relasjon med Gud, leggje overnaturleg djupne og dømekraft for dagen. St. Augustinus har samla og sitert mange av hennar fromme og skarpe observasjonar i fleire av skriftene sine.
Forts. fylgjer..

Sankta Monika! Del 1: Artikkel frå "Nordisk Ugeblad for Katholske Kristne 1887"

Mødreforeininga feirar denne veka (4.Mai 1887) sin skytsmatron, den Heilage Monika sitt 1500-års jubileum. Det er då 1500 år sidan den fromme mora til Den Heilage Augustinus anda ut si reine sjel. At alle mødre vil ta del av denne festen, som vil finne stad i St. Ansgards Kyrkje klokka 08.15 og at dei gjennom den Heilage Kommunionen sameinar seg i bøn med alle Katolske mødre i heile verda, til æra for den Heilage Monika, er ein sjølvsagt ting. Tidlegare nytta me dette høvet til å oppfordre alle mødre som enno ikkje er medlemmar i foreininga til å melde seg inn i Mødreforeininga, til gagn for dei sjølve, for borna deira og for alle i heimen. Farane for borna sine timelege og evige goder aukar dagleg, på gater, i grender, på verkstader og hjå herskapar, i litteraturen og i media dukkar det heile tida opp nye og grømmelege snarer for dygda deira, og dei må i våre dagar sjå og høyre mykje som smigrar fåfenga, eigenkjærleiken og nytesykja. Stakkars mor! Kva skal du gjere? Du kan då ikkje berre overgje barnet ditt til verda og alle desse farane, som truar lukka i livet, og verdigheita i tida, og sjela si frelse for eva. Du kan be! Men Ve! Hjartet ditt svik deg når du tenkjer på denne syndefloda av farar- og på di svake, fattige bøn. Fatt mot, i Mødreforeininga finn du hjelp og stønad, der kan du finne dei som deler dine sorger, som bed med deg og for borna dine, 200 000 Mødre som ber den same vetle bøna, som du og dei andre medlemmane og bed for dei og for deira born. Bøna vert framboren saman med det Heilage Messeofferet ein gong i månaden for deg og dine, og i den Heilage Kommunionen sameinar Jesu Guddommelege Hjarte seg med ditt eige uroa hjarte, og Herrens Tenar gjev deg visdom i dine so altfor ofte vanskelege og tunge plikter. Han formanar deg, slik at ditt mot får nytt liv, og du igjen kan sjå for deg at du har ei himmelsk oppgåve å løyse, ei oppgåve som din Frelsar delar med deg; å breie ut Guds Rike på jorda og frelse sjeler for det evige Livet.

               Den Katolske Kyrkja står i dobbel skuld til den Heilage Monika: Ho er mor til den Heilage Augustinus og ho har av Gud fått nåde til å omvende han. Den Heilage Monika såg dagsljoset fyste gongen i år 332 i ein from familie og vart tidleg oppseda i Gudsfrykt. Barndomspliktene lærde ho seg frå ei dygdig tenestejente som foreldra tiltrudde oppsedinga av borna deira. Ho underviste dei i læra om fromheita, ho underkua kvar ende dragning til synda hjå dei, so snart ho synte seg, og med klokskap synte ho i ord og handling eit godt døme, slik at dei tidleg fekk pliktkjensle og kjærleik for alle dygder. Ho var so streng i oppfyllinga av vervet sitt, at ho ikkje berre med stor omsorg var særs nøye på at dei synte måtehald ved kvart måltid, men ho tillet dei ikkje ein gong å drikke vatn utanfor dei faste måltida, uansett kor tyste dei var. Ho brukte å seie "No hev du hug til å drikke vatn, men når du ein gong vert herre over (vin)kjellaren, kjem du til å forakte vatn, men drikkevana kjem du ikkje til å verte av med." Trass denne kloke omsorga fekk den unge Monika likevel ein sterk hug til vin, og når ho av foreldra sine, som ikkje såg noko fare, sende henne ned i vinkjellaren for å hente vin til familien, let ho sjeldan være å ta seg ein sup. I byrjinga drakk ho berre litt, utan å eigentleg vere so freista, eine og åleine av lettsam ungdom. Men etter kvart vart målet større. Ho drakk for nytinga si skuld heile, fulle glas når høvet bydde seg. Men Gud vakte over si tenarinne, for å førebu henne, og Han nytta difor den tidlegare nemnde tenestejenta, som beit seg merke i den unge jenta sine unotar, og fylgde etter henne ned i kjellaren. Ho tok henne på fersk gjerning og kalla henne for ei "fyllebytte." Dette kallenamnet gjorde so sterkt inntrykk på Monika at ho med stort alvor gjekk inn i seg sjølv og fordømde sine feil, og frå denne stunda byrja ho å førebetre seg på fullkomingsvegen. Ho mottok seinare den Heilage dåpen, og byrja å leve eit liv som var oppbyggjande for alle dei som kom i kontakt med henne.
             Etter ynskje frå foreldra vart ho gift i Tagaste med ein mann kalla Patrisius, som var ein særs høgt akta og æra mann, men som desverre var ein heidning. Ho lydde og tente han som sin herre, arbeidde med å vinne han for Gud, og gjennom kjærleik og lytelaus oppførsel freista ho å kaste børene av han. Gud gav dei to søner, Augustinus og Navigius, og ei dotter. Utan å bere nag, bar Monika ektemannen sine mange heidenske unotar .Han synte seg difor til somme tider som ein kjærleiksfull og skikkeleg kar, men til andre tider eksplosiv og full av vrede. Monika sette seg aldri opp imot han når ho såg at han var oppasa og sint, men når raseriet hadde lagt seg og han var av godt sinnelag, merksama ho han mildt på at han hadde oppført seg urettvist imot henne. Når ho såg korleis andre kvinner bar spor i andleta frå sine hissige, heidningeektemenn, og høyrde korleis dei snakka om mennene sin råskap og utskeielsar, bruka ho å svare dei: "De skulle heller skulde dykk sjølve og dei ilske tungene dykkar." Dømet ho kom med var eit vitnesbyrd i seg sjølv, for sjølv om hennar husbonde var ein rasande kar, so hadde han aldri slått henne, og ikkje ein ende gong skal der ha vore ein husleg krangel mellom dei, fordi ho bar alle utbrota han hadde med tolemod og tystnad. Ho gjengjelde han berre med med endå større godheit og om det var naudsynt nytta ho alltid eit høve når han var ved godt sinnelag til å varsamt ta opp urettvisa i oppførselen hans.
               Ei av dei søtaste fruktene som Monika oppnådde gjennom sitt tolemod, var ektemannen si omvending til Kristendommen. Han vart då kysk i ord og i handling, og synte seg å vere ein trufast Kristen i alle plikter og situasjonar. Han døydde året etter at han fekk ta imot den Heilage Dåpen. Gjennom sin milde hug, vann Monika og den bittre svigermor si for Frelsaren. Den Heilage Monika eigde eit stort talent i å stifte fred mellom naboar når dei kom i krangel med kvarandre, og det var tydeleg at det var Den Heilage Ande som gav henne denne oppoffrande hugen som ho synte ved slike høve. Å hjelpe dei fattige var hennar største glede. Ho stelte dei og synte omsorg for dei gjennom kjærleik og gavmilde. Ho kom dagleg for å skoda det Heilage Messeofferet, og gjekk dessutan alltid i Kyrkja to gonger om dagen, om morgonen og om kvelden. Ho var alltid på plass ved den offentlege Gudstenesta, lytta med stor merksemd på forkynninga av Guds Ord og hadde alltid eva framfor seg i tankane sine. Ho stunda etter å verte lik dei Heilage i gjerningar, dei som allereie hadde nådd saligheita, og fordi ho sette stor lit til deira forbøner, vitja ho Martyrane sine graver ofte. Ho visste godt at ein ikkje får sjå på visse ting som berre bagatellar eller uviktige, når det handla om Religionen og det Kristelege livet, og at sjølv dei minste gjerningane vert store når dei vert utførde i Gudskjærleik, med truskap og iver. Alle hennar andaktsøvingar hindra henne ikkje i å vake grundig over oppsedinga av borna, eit verv der Gud gav henne eit rikt høve til fortenester og lidingar, særskild når det gjelde Augustinus, berre for å krune hennar omsorg med desto større heder på slutten av livslaupet hennar.
Forts. fylgjer...

Video om Maria Møy, Guds Mor

Gud åtvarar og straffar mykje i desse dagar.

Eg er ikkje åleine om å registrere at mykje gale har skjedd i verda den siste tida. Det går særskild hardt ut over Novus Ordo land, men og andre land vert råka. I går var det Polen sin tur, då dei mista 88 viktige personar innan regjering, militære og finansverda. Polen, som ein kan takke for at dei forhindra muslimane i å komme til oss i gamle tider, har og vorte eit umoralsk land, mest på grunn av Novus Ordo,  men og fordi tyskeigde fjernsynskanalar har pervertert ein ny generasjon polakkar. Polen gav då og verda antipapaen JPII, som vert mesta avguda av religiøse polakkar og kvifor skulle Gud velsigne noko av dette? Det vert i alle høve interessant å sjå korleis dette kjem til å utarte seg, då relasjonen mellom Russland og Polen er særs spend som det er. Antalet jordskjelv, oversvømmingar, jord- og leirras og sunamivarslingar har auka siste tida. Det fyste som kjem i tanken er Novus Ordo landet Haiti. Der er nokre protestantar og, men majoriteten er "so kalla" katolikkar, og det er desse som og held på med VOODOO..Rundt 80% av innbyggjarane. Landet går no ei myrk framtid i møte. Då tenkjer eg ikkje berre på alle som er døde, men og alle dei friske ungane som vert vekkadopterte, og ein generasjon av unge invalide som veks opp. Er det noko som er meir destruktivt for eit land sin økonomi enn slike faktorar? Novus Ordo landet Mexico har og vorte råka siste tida, det same gjeld Brazil og Chile. Og so er det då påfallande med Calefornia, kanskje Sodoma nr 1 i verda idag. Men mange område vert råka, og det er tydeleg at Gud både straffar og åtvarar.

               Kva med dei nordiske landa? Me held vel på å utrydde oss sjølve om me ikkje får opp talet på fødslar snart. Men det som er mest påfallande er den høge muslimske innvandringa. Lat oss sjå på eit anna døme; Serbia og Kosovo-provinsen. I 1949 importerte landet 75 000 muslimar som arbeidskraft. I dag har desse 75 000 auka til dryge millionen. Ikkje pga auka innvandring, men pga barnefødslar. Kosovo er i dag ein eigen nasjon etter heftige blodbad og Europa har fått sin 3.muslimske nasjon. Offisielt i Noreg er det 70 000 muslimar i dag. Men alle skjønar at dette ikkje stemmer. Det er berre å leggje ihop alle pakistanarar og somaliar so er du allereie oppe i 70 000 pers. Eit anna tal er 200 000, eller 4,3% av innbyggjarane. Men ein skal vere ganske organisert av seg, ha søkt om statsstønad osv for å verte registrert som muslim so talet kan vere mykje høgre, og dessutan har du alle dei nordmenn som gifter seg med muslimar og får born som vert muslimar, eller dei som konverterar til islam og kjem til å konvertere til islam i den komande tida fordi dei veks opp i meir eller mindre muslimske område. Eller Sverige, verdas mest organiserte og statistiske land.. det ende dei ikkje fører statistikk over er religiøst tilhøyre. Den største moskeen i Malmø har 70 000 medlemmar. Sveriges muslimske råd reknar med at dei har 350 000 muslimar i landet, men andre røyster hevdar at talet allereie er oppe i 1 million. Minst 25 % av alle som bur i Malmø er muslimar. Du har skular med 1000 elevar, der berre 2 elevar er svenske. Eg har sjølv muslimar i slekta, eg har budd i innvandrar område og som vaksen har eg budd nokre år i Midtausten. Dei nye generasjonane vert ikkje akkurat mindre religiøse, heller meir religiøse. Dei siste ti åra har t.d. vel 100 000 brittar og franskmenn konvertert til islam. Danmark har og mange konvertittar, mest ungdommar. Norske muslimar er heller ikkje ambivalente slik som medlemmar i Norske Kyrkja er. Etter Muhammedkarikaturane var det meterlange køar ut frå Flesland, ja, til og med ned rulletrappene. Køar av muslimar som skulle flyge til Oslo for å demonstrere. Kor mange protestantar eller novus ordo-ar protesterte på same vis når Otto Jespersen brende Bibelen for moroskuld? Då eg budde i eit svensk innvandrar område ei tid, fekk eg med meg (frå kjøkenglaset mitt) fleire bilbrannar, steinkasting på bussar, gjengbråk, knivdrama og månadlege vitjingar i trappeoppgongen av politi med narkohundar. Naboen kasta kona si ut av vidauget frå 5. etage slik at ho døydde.. Fleire gonger var eg den ende kvinna utan burka eller hijab på bussen. Nokre slektningar av meg i eit innvandrarområde fekk stole hagemøblane sine og grinda si. Der låg ein slaktarkniv ein dag i porten og der var lagt ut teiknestiftar som pungterte barnevogna. Det er berre eit tidsspørmål før muslimane vert i fleirtal. Men Gud kan jo slå oss alle med pest og kolera før den tid. Kven veit kva som ligg i framtida. Her er ein film alle burde sjå: "What the West need to know about Islam." http://video.google.com/videoplay?docid=-871902797772997781# Uansett, me har nok av grunnar til å faste, gjere bot og be for landet vårt, for våre eigne synder og syndene til fedrane våre. Gud, som er rettvis, har all grunn til å straffe oss for syndene våre. Her er og eit youtubeklipp frå ei CBN-vitjing i Malmö:

Sauerov!

For ikkje so lenge sidan hadde dei amerikanske biskopane ein offisiell konferanse kalla "The United States Conference of Catholic Bishops." Ein pressetalsmann (An official of the US bishops’ Secretariat for Ecumenical and Interreligious Affairs) skriv: Proselytisme, eller det å målretta gå etter ein annan kristen eller ei kristen gruppe med den tanken å få dei til å forkaste si kyrkje for å bli med i ei anna kyrkje (les: den Katolske) er ikkje tillete. Visse menneske kan kjenne seg kalla i sitt eige samvite å konvertere frå ein tradisjon til ein anna, men "sauerov" (sheep-stealing) kan me ikkje akseptere.
          Her ser me altso at BISKOPANE i USA går i lag og erklærer at dei er imot misjon frå ikkje-katolske "kristne" til den Katolske trua. Andre element som dei la fram etter same konferanse, var at ikkje alt i Bibelen er meint å tolkast bostaveleg, iallefall ikkje fleire kontroversielle deler av Han. Ja, slik er ståa.

 Eg hugsar når eg var på eit Novus Ordo studentmøte og dei hadde invitert ein praktiserande muslim for å snakke på møtet.

Då eg spurde han om kvifor han var muslim og ikkje kristen, fekk eg til svar av novus ordo-presten at "det er jo samme sak." Då eg påstod at det er det slettes ikkje, og at muslimar måtte bli kristne, fekk eg til svar at "det er det protestantar som held på med." Eg tenkte at "presten" berre var av ekstremt dårleg vilje. Men då eg gjekk djupare inn i det og leste i den moderne katolske katekesen, so oppdaga eg at presten hadde rett. Novus Ordo lærer faktisk at muslimar tilbed samme Gud og at me ikkje skal prøve å omvende dei. Det var ikkje "presten" som var liberal og heretikar i Novus Ordo sine auge, han var berre oppdatert på teologiendringane. Og både han og muslimen kjem til å hamne i helvetet om dei ikkje omvender seg frå heresiane sine.

Bilete for den ignorante!

Eg trur at ofte kan eit bilete seie meir enn tusen ord. So no har eg lasta opp ei lita samling av bilete der handlingane ifylgje Kanonisk Lov og Guddommeleg Lov fører til exkommunisering ifrå den Katolske Kyrka. Dette kan og gjerast Ipso Facto, altso automatisk exkommunisering etter Guddommeleg Lov og Kanonisk Lov, utan at nokon treng å seie det direkte. Dette gjeld m.a. Pavar som exkommuniserast, fordi dei ikkje har andre menneske over seg i rang, berre Den Guddommelege Lova. Dersom det ikkje hadde vore mogeleg med Ipso Facto exkommunisering, so hadde heller ikkje Kyrkja laga ei Lov som var slik. Noko å tenkje på kanskje.. Gløym heller ikkje at Kyrkja har forømt MODERNISME, tanken at Sanningar endrar seg med tida. Det er frimurarane i Vaticanet som har byrja med Modernismen. Men nok ord, til bileta:

Her kysser JPII boka som fornektar Treeinigheita, Inkarnasjonen, Kristi død og oppståe. Ein religion som er starta nettopp for å sverte Kristendomen.

Ratzinger tek imot ein koran. Han trur då at muslimar og Kristne tilbed den same Guden.

JPII på det ekumeniske bønemøtet han arrangerte i Assissi. Dei dekka over krusifixa i dei romma der andre religionar skulle be!! Og dei sette buddhastatuer på Katolske Alter!

Litt meir avgudsseremoniar med Ratzinger.

Novus Ordo gjev eukaristin til ein klovn

Ein Novus Ordo klovneprest hånar sakramentet.

Ratzinger med aboriginske avgudsdyrkarar.

Ratzinger i vennskap med buddhistiske munkar. Antipavane har då og kyssa Ghandi si grav og bedt der..

Ratzinger gjer eit satanisk teikn.

Ratzinger med Den Austlege heretikaren patriarken i Konstantinopel.

Ratzinger med ein av sjefsrabbinarane. Han deltok sjølv i synagogen i Jerusalem for ikkje so lenge sidan, og bøygde hovudet i lag med dei i bøn. Dette med dei som forkastar Jesus som Messias Guds Son.

JPII med ein woodooprest eller rettare sagt ein djevledyrkar, som han og hadde på det ekumeniske bønnemøtet sitt...

"Fader" Ray Tormenta tek wrestlingen inn i Kyrkja..

Rosa pantern messe

Homo-regnboge messe

Ja, er det so mykje meir å seie? Dessutan, orda rekk ikkje til i det heile. Ny Verds Ordning på gong i Vaticanet i alle høve.