Fyste argument: Trua på at Skrifta er "sjølvgodkjennande" held ikkje mål når ein undersøkjer saka!
Ta til dømes fleire av dei Nytestamentlege bøkene- Jakob, Judas, 2 Peter, 2 Johannes, 3 Johannes og Openberringsboka- der var stor usemje ganske lengje ang. om desse bøkene hadde kanonisk status eller ikkje. Dei var aksepterte på visse stader, men samstundes på andre stader vart dei ikkje aksepterte. Sjølv andelege kjempar som St.Athanasius (297-373), St.Jerome (ca.342-420) og St.Augustinus (354-430) hadde sjølve sett opp lister av Nytestamentlege bøker som vittna om kva som generelt sett vart rekna som inspirert Skrift for deira tid og i deira område. Problemet var at ingen av desse listene samsvara heilt med den Nytestamentlege kanon som til sist vart identifisert av den Katolske Kyrkja på slutten av 300-talet, og som er idenisk med kanonen Katolikkar har i dag.
Om Skriftene faktisk var sjølvgodkjennande, kvifor var det då so mykje usemje og usikkerheit ikring dei einskilde bøkene? Kvifor var der usemjer i det heile teke? Kvifor vart det ikkje bestemt mykje tidlegare dersom desse bøkene påståeleg var so lette å identifisere? Svaret som ein fylgjeleg må akseptere er ganske enkelt at desse bøkene ikkje er sjølvgodkjennande i det heile.
Det som er enno meir interessant er at fleire av Bibelbøkene ikkje sjølve identifiserar sin eigen forfattar. Ideén om sjølvgodkjenning- om det var sant- kunne kanskje vere lettare å tru på om kvar ende Bibelske forfattar identifiserte seg sjølv, då det slik hadde vorte mykje lettare å undersøke forfattarens legitimasjon, i og for seg, eller i det minste å faststille kven det var som hevda å tale på Gud sine vegne. Men ang. dette let Bibelen oss ved fleire høve vere uvitande. Ta t.d. Matteus Evangeliet: Teksten indikerar ikkje på ein ende plass at det var Matteus, ein av dei tolv Apostlane, som forfatta det. Me står difor att med to alternativ for å finne ut det sanne forfattarskapet: 1) Det Tradisjonen seier, og 2) Bibelsk vitenskap. I båe høva er kjelda for faststillinga ei utanom-Bibelsk kjelde og skulle difor fordømmast av dokrtina Sola Scriptura (Skrifta åleine.)
No skulle kanskje visse protestantar hevde at det er uviktig å vite om det faktisk var St. Matteus som skreiv dette Evangeliet eller ikkje, ettersom frelsa vår ikkje heng på kunnskapen om kven det var som skreiv boka. Men dette er eit problematisk argument. Det protestanten i so fall seier, er at samstundes som eit autentisk Evangelium er Guds Ord, og er reiskapen som ein person kjem til frelsande kjennskap om Kristus gjennom, so har personen ikkje noko mogelegheit for å vite heilt sikkert om Matteus Evangeliet har eit Apostolisk opphav eller ikkje. Han kan difor heller ikkje vere heilt sikker på om det er autentisk (at det er Guds Ord) eller ikkje. Og om ein kan stille spørsmål ved dette Evangeliet sin autentisitet, so kvifor skal det vere med i Bibelen? Og om dette Evangeliet er autentisk, korleis kan ein då vite dette heilt sikkert når Matteus ikkje sjølv identifiserar seg i teksten? Ein kan berre konkludere med at Bibelen ikkje er sjølvgodkjennande.
Protestanten freistar kanskje då å falle attende på Bibelens eiga forsikring om at det er inspirert Skrift, gjennom å sitere passager som 2 Timoteus 3:16- "All skrift er inspirert, og oppbyggjeleg.." Men å hevde å vere inspirert er ikkje i seg sjølv ein garanti for inspirasjon. Berre tenk på at skriva til Mary Baker Eddy, stiftaren av Kristen Scientologisekta, og hevdar å vere inspirerte. Skriva til Joseph Smith, stiftaren av Mormonsekta, hevdar og å vere inspirert skrift. Dette er berre to av mange døme på skrift som sjølv hevdar å vere inspirert, og syner at kva som helst slags skrifter kan hevde kva som helst. Det er difor sjølvsagt at dersom ein skal vite med sikkerheit at ei skrift verkeleg er inspirert, treng me meir enn berre ei hevding frå skrifta sjølv om at ho er det. Garantien om inspirasjon må komme frå ei påliteleg kjelde utanfor sjølve skrifta. Når det gjeld Bibelen, må garantien komme frå ei utanfor-Bibelsk kjelde. Men utanforståande kjelder er ekskluderte av doktrina Sola Scriptura.
Andre argument: Bibelen var ikkje tilgjengeleg for den einskilde Truande før på 1400-talet!
Noko som er essensielt for doktrina om Sola Scriptura er tanken at den Heilage Ande vil opplyse kvar og ein som trur slik at dei får ei korrekt forståing av ein given Bibelpassage. Denne tanken forutset at kvar ende truande har ein Bibel eller i det minste tilgong til ein Bibel. Problematikken med ei slik antagning er at Bibelen ikkje vart mogeleg å masseprodusere eller klar til å distribuere til den einskilde før oppkome av trykkpressa på 1400-talet. Sjølv då skulle det ha teke ganske lang tid før store lager av Biblar kunne trykkjast og delast ut til dei almenne innbyggjarane.
Resultatet som kjem av denne tanken er at millionvis på millionvis av Kristne som levde innan 1400-talet skulle ha vore att utan ein endeleg autoritet, ja, skulle ha vore etterlete til å vingle andeleg, utan at dei då tilfeldigvis fekk tilgong til ein handkopiert Bibel. Sjølv ut ifrå reint menneskeleg vit skulle slike tilhøve gjere Gud til ein ganske ondsinna Gud, ettersom Han hadde vald å openberre fullendinga av all Sanning om Hans Ord og om Kristus til menneskeslekta, gjennom eit informasjonsmiddel som berre vart gjort tilgjengeleg for dei fleste fyst 1500 år etterpå.
På den andre sida, veit me at Gud ikkje er ondsinna i det heile, men at Han har synt oss grenselaus kjærleik. Det er då difor Han ikkje let oss vere att i myrkre. Han sende oss Sin Son for å vise oss vegen i tru og gjerning, og denne Sonen etablerte ei Kyrkje for å halde fram desse lærene gjennom forkynninga for både dei lærde og dei ulærde. "So kjem då trua av å høyre; og å høyre av Kristi Ord." (Rom 10:17). Kristus gav og garantien til si Kyrkje at Han alltid skulle vere med Henne, og aldri tillate at Ho fall i vranglære. Gud har difor ikkje overgjeve Sitt folk, ved å gjere dei avhengige av trykkpressa for å kunne komme til den frelsande kunnskapen om Guds Son. I staden gav Han oss ein Guddommeleg grunnlagt, ufeilbar lærar, den Katolske Kyrkja, for å forsyne oss med alt me treng for å verte informerte om dei Gode Nyhendingane om Evangeliet- og for å verte korrekt informerte.
Tredje argument: Doktrina om "sola scriptura" eksisterte ikkje innan 1300-talet:
Sjølv om det kan vere særs vanskeleg for visse å innsjå, so kom ikkje denne fundamentale protestantiske læra til før på 1300-talet og vart ikkje spreidd rundt ikring i større skala før på 1500-talet- då hadde det gått ei lang, lang tid etter Kristus og Apostlane Hans. Dette enkle faktum vert praktisk nok berre oversett og ignorert av protestantar, men det kan stå åleine som grunn nok til å forkaste læra om Sola scriptura. Sanninga er at læra om Sola scriptura ikkje eksisterte før John Wycliffe (ein føregangar til protestantismen) på 1300-talet, og vart ikkje spreidd ikjring i større skala før Martin Luther dukka opp på 1500-talet og byrja å formulere sine eigne "menneskelege tradisjonar" i staden for autentisk Kristen lære. Doktrina manglar både historisk kontiunitet, som er kjenneteiknet på legitim Apostolisk lære, og denne nye doktrina representerer dessutan ei brå endring, eit radikalt brot med den Kristne fortida.
Protestantar forsikrar då om at Bibelen sjølv lærer Sola scriptura (Bibelen åleine), og at doktrina difor har røtene sine hjå Jesus Kristus. Men som me har sett tidlegare, lærer ikkje Bibelen dette. Hevdinga av at Bibelen lærer noko slikt er ingenting anna enn eit oppatteke forsøk på å grave fram bevis for ei ny lære i gamle Skrifter. (Nett som feministar freistar å finne feministisk ideologi i tekstar som stammar frå tider der feminisme ikkje var eit ideal eller ikkje eksisterte ein gong.) Undersøkinga av historisk kontiunitet (eller mangelen på det same) gjev oss ein indikasjon på om ei særskild lære oppkom med Jesus Kristus og Apostlane eller om den oppkom ved eit mykje seinare tidspunkt. Faktum er at det historiske rekneskapet for læra om Sola scriptura er heilt stille og ikkje til stades i ei ende kjelde innan 1300-talet.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar