Befolkningskontroll!

 Det er ikkje so mange dagar sidan antipaven Ratzinger gjekk ut og uttala seg om prevensjon, dette i ei ny bok som vart skrive av ein journalist etter ei mengd med intervju.. Han sa mellom anna at det er høve då prevensjon kan vere eit steg på vegen i nestekjærleiken mellom menneske, dersom dei nyttar det for å hindre spreiinga av infeksjonssjukdomar, då særskild hjå HOMOFILE OG PROSTITUERTE! Han seier igrunn her at "Kyrkja" kjem med vegleiande informajon om korleis homofile og prostituerte får PRAKTISERE SIN SEKSUALITET! Som om det skulle finnast seksuelle alternativ utanfor ekteskapet.. Det heile er ei heilt absurd uttaling. Og korleis skulle prevensjon innan kyske ekteskap vere med på å hindre spreiinga av HIV viruset? Det er alt som har funne stad utanfor ekteskapet som er opphavet til elendigheita, og det er grunna hor og utukt at det har halde fram med å spreie seg. Kondomar får ikkje menneska til å drive mindre utukt, og ekteskap som er inngåtte med intensjonen å vere seksuelt aktive, men utan høve til prokreasjon, som er det primære med seksualiteten- slike ekteskap er syndige, både med og utan kondomar. Noko anna som er trist, er at den moderne "katolske kyrkja" Novus Ordo i det minste har vore ei talstor motvekt og ein bremsekloss til ein veksande ideologi i verda; ideologien om å begrense verdsbefolkninga. Men etter kvart som Novus Ordo har forkynt "naturleg familieplanlegging" har dei vorte som alle andre heidningar og på dette området. Gradvis akseptering av kunstig prevensjon må jo berre verte neste steg.

            Novus Ordo (Ny Verdsordning), som dei frimurarane dei er, går her hand i hand med ein anna global organisasjon full av frimurar-ideologi som og kallar seg NWO- New World Order. Desse globalistane har mellom anna sett opp eit monument i Georgia, USA, for å markere at ein må minske verdsbefolkninga no.. frå 7 milliardar til 500 millionar! Dette er altso ei befolkningsminsking på 80-90%!! Ved fyste augekast skulle ein kanskje tenkje seg at dette må vere ei galen lita gruppe av ekstremistar, som berre har fått litt ressursar og sett opp eit monument som liknar på Stonehenge monumentet. Men nei, denne ideologien går hand i hand med det FN og freistar å oppnå; me skal ikkje få halde fram med å reprodusere oss, nei, mange av oss skal ikkje få leve i det heile. Me skal reduserast til ein global elite som kan leve i fryd og gaman, med enorme ressursar mellom hendene som alle er kontrollerte av ei global verdsordning. Det er jo heilt apocalyptisk, men desse kreftene er i full rørsle over heile verda..i FN, i Vatikanet og hjå ulike organisasjonar som poppar opp over det heile for å rekruttere og hjernevaske lekfolket.

             Eit døme er "The Optimum Population Trust", som har rekruttert Sir David Attenborough som sitt store æresmedlem. Han lagar no fjernsynsprogram om kor viktig det er å minske befolkninstala for å redde dyreriket og for å kunne ha ei bærekraftig utvikling med ressursar for alle. Program som ikkje i det heile tek opp kor mange som døyr, problema med alle jenteborna som vert aborterte i Kina og India, eller problemet med overskot av mat som vert kasta, fordi agurkane er for svingete og potetene og tomatane for avlange eller fargelause..Det ligg til historia at Attenborough er ein hardbarka ateist, heilt utan kristen moral. Det nye som kjem og allereie har komme, er at dei som får meir enn 1 eller 2 born vert rekna som uansvarlege, korttenkte, umoralske og ein fiende mot menneskeslekta. Dei som vil fylgje eit Katolsk familieideal vert likna med naturressursterroristar som får bære skulda for alt frå global oppvarming til krigar og konflikter som oppstår. Til slutt kjem det til å verte statlege sanksjonar for dei som får for mange born, kanskje som redusert barnetrygd, problem med socialen, straffeavgifter og miljøskattar eller liknande tiltak. I India på 80-talet arrangerte staten t.d. STERILISERINGSFESTIVALAR" der fattige fekk pengar for å sterilisere seg, og der alle lovbrot vart straffa med tvangssterilisering, brot som å ta toget utan billett.. I Thailand vert fattige kvinner tvinga til å vaksinere seg under graviditeten for å kunne få personnummer til borna sine. Problemet med desse vaksinene er at dei fører til spontanabortar i høg skala. Og indiske kvinner opplever ofte at dei vert sterile av vaksinene som dei får. Til og med i Noreg uttrykte helse-Noreg ei uro over dei auka spontanabortane som kom i samband med influensavaksiner. Men lækjemiddelindustrien nekta sjølvsagt å granske saka grunna "manglande finansiering." At brus, flaskevatn, kvitteringar, tåteflasker og allslags hardplastprodukt som me alle brukar inneheld kjemiske emne som skadar fertiliteten er ikkje tilfeldig. For korleis skal FN, den Nye Verdsordninga og David Attenborough oppnå slike enorme menneskenedskjæringar? Gjennom prevensjon, abortar, hjernevasking, statlege sanskjonar, krigar, pestar, vaksiner, forpesta genmodifisert mat, kjemiske våpen..? Noko drastisk må dei i alle høve gjere, for menneske forsvinn ikkje berre av seg sjølve. 500 000 000 menneske! Det er då ingenting, eit vanvittig tal!

FN, som ligg bak Agenda 21, formulerer seg slik:
Den veksande avhengigheita mellom nasjonar gjer internasjonal handling (ang. befolkningskontroll) enno viktigare. Internasjonale strategiar kjem berre til å nå målet, som må oppnåast i all hast, gjennom strukturelle, økonomiske og sosiale reformar som aukar levestandaren... hurtige demografiske endringar må til, endring av menneskeleg OPPFØRSEL, INNSTILLINGAR OG VERDIAR! Desse endringane skal utførast i samsvar med prinsippa og måla til FN, dei universelle Menneskelege Rettane sin Deklarasjon og den Andre Forente Nasjonars utviklings Dekade..  

Bodskapen på det neo-paganske Stonehenge-monumentet i Georgia:
http://www.tcrnews2.com/Agenda21.html

1.Halde ved like menneskeslekta under 500,000,000 personar i evig balanse med naturen. (Å redusere 80-90% av verdsbefolkninga med andre ord)

2. Å gje vise rettesnorer for reproduksjon- å forbetre helse og mangfald. (Døme: abortar, p-piller. eutanasi, å halde fram å forsyne fattige med ammunisjon slik at dei kan krige krigar og utrydde seg sjølve osv.)
3. Å sameine menneskeslekta med eit levande nytt språk. (Verre enn Babel.) 

4. Å styre pasjon, tru og tradisjon med måtehald og sunn fornuft. ( Å avskaffe Kristendomen)
5. Å beskytte menneske og nasjonar med rettvise lover og domstolar. (Større makt til eliten)

6. La alle nasjonar styre internt og løyse eksterne flokar i ein verdsdomstol.
7. Å unngå unaudsynte lover og overskotsembedsmenn. (Å sentralisere global kontroll so storebror kan sjå deg.)
8. Å balansere personlege rettar med sosiale plikter (Slaveri i stadenfor plikter)
9. Å prise sanninga, det vakre, kjærleiken, å søke harmoni med det evige (Frimurersk mystisk religion)
10.Å ikkje være ein kreftsvulst i verda, lat naturen få plass (Befolkningskontroll.)

Og alt dette bottnar i avskaffinga av Gud. Trua eller rettare sagt mangel av trua på at Gud kontrollerer verda og held henne oppe, at Han tek seg av sitt skaparverk og at menneska står over dyra då dei er skapte i Guds bilete. Det ende me kan gjere er å halde fram i Trua, gjere bot og be mykje. Men me kjem til å skilje oss meir og meir ut frå mengda, me som vil frykte Gud meir enn menneska.  

Kort om Latin!

Mange undrar på kvifor det offisielle kyrkjespråket framleis er latin, og tenkjer at dette skulle distansere dei truande frå sjølve trua. Dette er ikkje ståa i det heile, der er mange gode grunnar for å forsvare nyttinga av latin i Kyrkja..
               Det stemmer t.d. ikkje at Kyrkja gjennom å bruke Vulgata, den Latinske Bibeloversettjinga av Septuaginta, freista å gjere Bibelen utilgjengeleg for lekfolket. Gløym ikkje at det Gamle Testamentet i hovudsak var skrive på hebraisk og det Nye Testamentet på gresk, språk som ikkje var like utbreidde i verda. Då den Katolske Kyrkja byrja under Romarriket sitt styre, var det universelle språket som vart tala i riket latin. Kyrkja gjorde difor skriftene sine og læra si meir tilgjengeleg for alle gjennom å nytte latin. St.Peter flytta og Kyrkjesetet til Roma og den Katolske Kyrkja sitt styre har vore sentrert rundt Roma gjennom tidene. Det var berre naturleg at det offisielle kyrkjespråket vart nett latin. Etter kvart som tida gjekk, held latin fram å være dei lærde sitt språk, ja, heilt inn på 1800-talet. Men der er andre fordelar med språket og.
            Eit universellt kyrkjespråk skapar einskap i den universelle Kyrkja på eksepsjonelt vis: Økumeniske Kyrkjemøte t.d., har alltid vorte halde på latin. Dette gjer at alle Biskopar og Prestar lett kan kommunisere med kvarandre uansett kvar i verda dei kjem ifrå. Ingen vert halde utanfor pga. språkproblem og ingen lokale Kyrkjer og utkantar treng å leve i ignorans om lærer og vedtak.
            Ein annan fordel er at latin, i motsetnad til engelsk, tysk, fransk og andre talespråk, ikkje endrar seg med tida. Det er eit språk som i dag berre er levande i Kyrkja. Det let seg ikkje påverke av nasjonale skilnader, slang, immigrasjon, modernisering o.l. Det er difor eit ypperleg språk å bevare den sanne trua i. Det som stod ein gong tyder det same i dag som då. Slik vert og den Heilage Messeliturgien bevara frå århundre til århundre, utan yttre påverknad eller teologisk korrupsjon. Latin er slik med og garanterar at Messa er Sann, Rein og Heilag når ho vert feira på same språk, med same ordlydnad og innehald på alle stader til alle tider i Kyrkja. Ein kan og som Katolikk gå inn i ei Katolsk Kyrkje uansett kvar ein befinn seg i verda, om ein er på reise, på ferie, på flyttefot, og kjenne att kva det er som hender. Har ein ei messebok med latin på sitt eige språk, noko som stort sett alle Katolikkar i dag har og har hatt i ei lang tid, so kan ein fylgje Messa som vanleg uansett kvar ein er og lese både dagens tekstar og dei faste ledda på sitt eige språk. Det er dessutan slik at Evangeliet, Epistelen og sjølve preika alltid er på lokalspråket, nett for at folket skal lære seg trua og kjenne Bibelen.
              Latin er og eit særs nyansert språk, og der er aldri tvil om kven det er som seier noko, kven dei seier det til eller talar om. Ikkje som i engelsk, der bodskapen ofte kan være tvetydig og forvirrande og gjerne tolkast på fleire vis.
               Dessutan skal ein ikkje gløyme at ein Katolikk ikkje kjem til Kyrkja for å verte underhalden. Det er ikkje meininga at ein skal sittje der som ein passiv tilskodar og berre få og få. Den Katolske Messa set ikkje mennesket, men Gud i sentrum. Det spelar ikkje noko rolle kva du skjønar eller ikkje skjønar av alle ord som vert sagde. Du er der for å JOBBE på di eiga frelse. Du er der for å tilbe Gud gjennom å be og prise Han, du er der for å meditere over dei heilage mysteriuma i Trua, du er der for å ransake samvitet ditt og for å sanne syndene dine, du er der for å be og offre opp bøner for deg og dine, for brør og systrer i trua på jorda og i skjærselden, og du er der for å tilbe Kristi Lekam, Blod, Sjel og Guddom i det Heilage Sakramentet som er framfor deg og som du får ta del av i Eukaristinen. Vanvørd ikkje Kyrkja sitt språk, for det er ein Heilag del av Tradisjonen som alt anna. Argumenta ovanfor syner berre på Guds store visdom som har sikra ei Tru og ein Tradisjon og den universelle einskapen i Kyrkja gjennom å late eit so spesielt språk som latin bære utfordringane på hendene og unnvike dei konfliktane som elles skulle ha dukka opp i ein global organisajon.

Livet og mirakla åt St.Benedict- av Pave Gregorius den Store år 594

St. Benedict var grunnar og Abbed av klosteret Monte Cassino, som og er kjend under namnet Citadel av Campania. Pave Gregorius den Store (540?-604) levde sjølv som Benedictinarmunk ei lang tid, og var kanskje den som var best skikka til å skrive om livet til St. Benedict. Det som er ekstra interessant med denne boka "Livet og Mirakla åt St. Benedict" er at ho vart skrive berre 50 år etter at han døydde, av ein Pave som har vorte høgt akta av Fedrane og Kyrkjedoktorane, og som ikkje berre personleg kjende Benedictinarlivet og samtida sitt Italia, men som og fekk informasjonen sin direkte frå fire av Benedict sine eigne læresveinar, gjennom å intervjue dei personleg om saka. Desse var Constantine, den heilage mannen som sidan tok over for St. Benedict som Abbe, Valentinian som i mange år var overordna for Lateranklosteret, Simplisius, den andre ettertredaren i rekkja etter St. Benedict og Honoratus som framleis (då Pave Gregorius skreiv boka) var Abbe ved klosteret som Benedict fyst vitja innan han drog ut i øydemarka. Her kjem nokre utdrag frå boka:

Denne heilage mannen vart fødd omlag år 480 i Norcia, Italia, og vart merksama for sitt modne skjøn allereie som gutunge. Foreldra sende han til Roma for å gje han ei liberal utdanning der, men då Benedict såg korleis mange studentar levde i synda, bestemde han seg for å gje avkall på studia sine. Han uroa seg for at studentlivet skulle verte ei fallgruve for frelsa og trekte seg difor attende frå verda. Han tok dette steget, fullt klar over sin eigen igoranse og sette for seg å gå inn i det religiøse livet; men han var i sanning vis, sjølv om han ikkje hadde utdanning. Han gav difor avkall på både heim og arv og rymde etter kvart ut i øydemarka, vel 56 km utanfor Roma, til eit område kalla Subiaco. Han fylgde ein klar vattenstraum fram til eit stort vatten, og der støtte han på munken Romanus. Då munken innsåg reinskapen som låg bakom den unge mannen sitt ynskje, bestemde han seg for å hjelpe guten. Han smugla ut ei munkedrakt og brød til Benedict, som busette seg i ei smal grotte der ute i øydemarka, og Romanus held han gøymd der ute i over 3 år. 

            Men då desse tre åra var gange, bestemde Gud seg for at tida no var inne for verda å få ta del av visdomen som budde i denne eremittmunken. Ein Prest som held på å tilbreie påskemåltidet fekk difor eit syn frå Herren sjølv. "Korleis kan du tilbreie desse delikatessane for deg sjølv, når tenaren min går svolten ute i øydemarka?" På desse orda pakka Presten ned maten i eit tørkle og drog med det same ut til grotta, sjølv om det var Påskesundag, og der feira han Påske saman med den unge munken som han fann i einsemda, uvitande om kva dag det var. Omlag til same tid oppdaga nokre hyrdingar den unge Benedict i grotta, etter fyst å ha trudd at det var eit villdyr som smaug seg rundt der ute. Dei kunne sjå at han i sanning var ein Guds tenar, og fleire av dei omvende seg frå syndene sine til eit liv i heilagdom. Desse hendingane resulterte i at namnet åt Benedict vart kjendt ute mellom folk, og menneske byrja å strøyme til grotta med mat til han, og fekk samstundes andeleg føde for øyrene og sjela. 

             Ein dag då denne heilage mannen var åleine, kom freistaren i form av ein liten fugl som kvittra framfor andletet på han. Den kom so nære at han med enkelheit kunne ha fanga den med hendene. Istadenfor gjorde han Krossteiknet og fuglen flaug sin veg. I same stunda som den letta, vart han gripen av ei uvanleg voldeleg freisting. Den onde anden minna han om ei kvinne som han ein gong hadde sett, og før han visste kva som hende byrja kjenslene han fekk å bære han i veg. Han vart omlag overvunnen i slaget, og var på vippen til å forsake den einsame øydemarka, då han brått vart hjulpen av Guds nåde og kom til seg sjølv att. Då kunne han sjå eit tjukt kratt av torneklunger og brennesler ved sida av seg. Han flekte av seg kleda og kasta seg naken inn i dei skarpe tornene og dei stikkande brenneslene. Der rulla og kasta han på seg til heile kroppen var i smerter og dekka av blod. Og med det same han hadde sigra over freistinga gjennom liding, tena den opprivne og blødande huda til å tappe freistingegifta ut av kroppen. Etter ei kort tid hadde smerta som brende han over heile kroppen sløkt ut den onde elden i hjartet. Det var gjennom å byte ut denne elden mot ein annan at han vann siger over synd. So fullstendig var denne sigeren at frå no av, som han seinare fortalde læresveinane sine, opplevde han aldri meir ei freisting av denne typen. Ikkje lenge etter, var det mange som forsaka verda for å sette seg under Benedict si leiing, for no då han var fri frå desse freistingane var han klar til å instruere andre i praktiseringa av dygda. Det er difor Moses befalte levittane å byrje tenesta si fyst når dei var 25 år gamle, og å verte vaktarar av dei heilage reiskapane fyst når dei var 50 år gamle.

             Tre av klostera som denne helgenen hadde bygd i nærleiken stod på bare, steinete høgder. Det var eit tungt slit for munkane å alltid måtte gå ned til innsjøen for å hente vatn til sine daglege behov. Dessutan var fjellsida bratt og dei tykte at vandringa ned var farleg. Medlemmane til dei tre samfunna samla seg difor for å gå i lag for å prate med Herrens tenar. Etter å ha forklara for han kor vanskeleg det var for dei å klatre ned den bratte fjellsida kvar dag for å hente vatn, forsikra dei han om at den ende løysinga var å flytte klostera til ein annan plass. Benedict svara dei med faderlege oppmuntringsord og sende dei attende. Den same natta, ilag med guten Placid, klatra han opp dei steinete høgdene og bad der ei lang tid. Då han var ferdig, plasserte han der tre steinar i lag, for å markere plassen der han hadde knela og vende sidan attende til klosteret utan at nokon merka det. Neste dag, då munkane kom for å enno ein gong leggje fram ynskjet sitt, ba han dei gå til høgda på fjellet. "De kjem til å finne tre steinar der," sa han, "plassert oppå kvarandre. Om de grev litt under desse, skal de få sjå at den Allmektige Gud har makt til å bringe fram vatn frå den steingrunnen og at Han i si godheit vil lette børene frå den strabasiøse klattringa. Då dei gjekk attende til plassen som han hadde skildra for dei, oppdaga dei at overflata allereie var fuktig. Med det same dei hadde byrja å grave, fyllde vatn gropa og strøymde opp i slik overflod at den dag i dag er det ei full elv som strøymer frå fjelltoppen og ned til ravina nedanfor.

                 Ved eit anna tidspunkt kom det ein enkel, oppriktig gothar til Subiaco for å verte munk, og den velsigna Benedict var glad for å kunne skrive han inn. Ein dag hadde han fått han til å ta ei krokrive og rydde vekk ein plass langs sjøkanten for å plante ein hage. Mens gotharen reiv og sleit for å få vekk det tjukke krattet, flaug jernbladet av skaftet og ramla ut i ein særs djup del av sjøen, der det ikkje var noko von om å finne det att. Då dette hende sprang den stakkars mannen skjelvande til Maurus og skildra ulykka som hadde skjedd og bad om forlating for at han hadde vore so uforsiktig. Maurus gjekk då og fortalte det vidare til St. Benedict, Guds tenar, som, då han høyrde kva som hadde skjedd straks gjekk ned til vattnet, tok handtaket frå gotharen og slengde det på sjøen. Med det same flaut jernbladet opp frå bottnet av sjøen og glei attende på plass på handtaket. Då gav Benedict reiskapen attende til gotharen og sa til han: "Hald fram med arbeidet no. Der er ikkje noko grunn til å vere opprørd."

               Ein gong då den velsigna Benedict var på rommet sitt, gjekk ein av munkane hans, guten Placid, ned til sjøen for å hente vatn. Då han noko vel hastig fylde bytta med vatn, mista han balansen og ramla i sjøen, der straumane raskt tok tak i han og dreiv han omlag eit steinkast frå land. Sjølv om han var inne i klosteret ved dette tidspunktet, vart Guds mann med det same klar over kva som hadde hendt og ropa på Maurus: "Guten som nett gjekk ned for å hente vatn har ramla i sjøen, og straumane driv han vekk!" Det som no hende var i sanning fantastisk, og ikkje høyrd om sidan tida frå Peter Apostelen. Maurus ba om å verte velsigna og då Benedictus gav han denne skunda han seg ned for å gjere som Abbeden hans hadde bode han. Han held berre fram med å springe då han kom til sjøkanten, og sprang på vattnet til han nådde plassen der Placid flaut ikring hjelpelaus. Han drog han opp etter håret, og Maurus skunda seg attende til land, framleis under inntrykk av at han var på det tørre landet. Det var fyst då han sette foten på marka at han kom til seg sjølv og innsåg at han hadde sprunge på overflata av vattnet. Overvelda av beven og forundring over ei gjerning som han aldri hadde trudd skulle være mogeleg, vende han attende til Abbeden og fortalde han kva som hadde skjedd. Den heilage mannen ville ikkje ta noko personleg æra for gjerningen, men la henne heller til lydnaden som læresveinen hadde synt. Maurus, på den andre sida, hevda at det heile berre var Abbeden å takke for, som hadde gjeve bodet. Han kunne sjølv ikkje vere ansvarleg for sjølve mirakelet, sa han, ettersom han ikkje ein gong hadde vore klar over kva han gjorde. Mens dei held fram med denne vennlege audmjukekonkurransen, vart spørsmålet svara på av guten som hadde vorte berga. "Då eg vart dregen opp av vattnet," sa han til dei, "såg eg Abbeden si kappe over hovudet mitt; han er det som eg trudde tok meg inn til land." 

                    Ved eit anna høve var dei ute og arbeidde på ein mur som måtte gjerast noko høgre. Gudsmannen var på rommet sitt og bad, då djevelen synte seg for han og sa sarkastisk at han var på veg for å vitje brørne i arbeidet. Benedict sende dei då bod med det same om at dei måtte vere på vakt mot dei onde andane som snart var på veg mot dei. I same stunda som dei mottok denne åtvaringa, kvelva djevelen muren, slik at ein ung munk vart knust under steinane, han var sonen åt ein skatteinnkrevar. Utan å bry seg om den skada muren, skunda munkane seg til Abbeden for å fortelje om den forferdelege ulykka som hadde råka dei, og dei var i stor sorg over å ha mista ein bror. Benedict ba dei om å hente den øydelagde kroppen til rommet hans. Dei var nøydde til å bære han i eit teppe, for muren hadde ikkje berre brote armane og beina til guten, men hadde knust kvart ende bein som han hadde i kroppen. Helgenen let etterlevningane verte plasserte på stråmatta som han brukte å be på og bad dei so alle om å forlate rommet. So stengde han døra og knela ned for å ofre opp inderlege bøner åt Gud. I same timen, til alle si store forundring, sende han guten attende til arbeidet like levande, heil og sunn som han hadde vore innan. Slik, på trass av at djevelen hadde freista å håne Gudsmannen gjennom dette tragiske dødsfallet, var den unge munken i stand til å hjelpe dei å ferdigstille muren. Det var på desse tidene at Benedict byrja å manifistere ein profetisk ande, slik at han kunne forutseie framtidige hendingar og skildre for andre kva dei hadde gjort når han ikkje var til stades. 

                  Ein av Benedict sine munkar hadde fått det for seg i hjarta at han skulle forlate klosteret. Igjen og igjen freista Gudsmannen å få han til å forstå kor feil dette var og prøvde å snakke han til fornuft, men utan framgong. Munken stod på sitt i ynskjet om å verte frisleppt. Til slutt miste Benedict tolmodet sitt med han og bad han om å gå. Han hadde knappt forlete klosteret sin eigedom då han til si store forferding oppdaga at ein drage med gapande kjevar blokkerte vegen. "Hjelp! Hjelp!" skreik han, skjelvande, "elles kjem dragen til å fortære meg!" Brørne sprang til for å berge han, men kunne ikkje sjå noko til dragen. Framleis hivande etter pusten av skrekk, var munken sjeleglad for å gå med dei attende til klosteret. Då han var trygt innanfor murane lova han å aldri reise frå dei att. Og denne gongen held han sitt ord, for Benedict sine bøner hadde gjort at han kunne sjå med sine eigne auge den usynlege dragen som hadde ført han på villspor.

              Ein dag, då munkane held på å byggje ei ny avdeling på klosteret, la dei merke til ein stein som låg i nærleiken, og bestemde seg for å nytte han i konstruksjonen. Då både to og tre munkar ikkje klarte å lyfte steinen, kom andre til for å hjelpe. Men det gjekk ikkje å rikke den av flekken, som om den skulle ha slått røter i marka. Då vart dei sikre på at djevelen sjølv sat på steinen og hindra dei frå å flytte på han sjølv om dei sleit alt dei kunne. Grunna denne vanska bad dei St. Benedict om å komme for å be, slik at dei fekk drive vekk djevelen som held steinen på plass. Helgenen byrja å be so snart han kom til plassen, og etter at han hadde bedt ferdig og gjort Krossteiknet, kunne munkane plukke opp steinen med slik enkelheit at det verka som all den tidlegare tyngda var vekke.. Abbeden ba dei so om å spa opp jorda der steinen hadde lege. Då dei hadde greve ei lita stund ned i bakken kom det fram ei avgudsstatue av bronse, som dei midlertidig kasta inn på kjøkkenet. Brått verka det som om heile kjøkkenet stod i brann, og alle kjende det som om heile byggnaden skulle gå opp i flammar. Bråket og oppstyret som dei laga i forsøket på å sløkke elden med vatnbytter, fekk Benedict til å komme til plassen. Han såg ikkje elden som verka so levande på munkane, so han bøygde seg stille ned i bøn og fekk snart opna augene deira til den idiotiske feilen dei gjorde. No, istadenfor flammane som dei onde andane hadde komme opp med, såg dei enno ein gong kjøkenet intakt, slik som det var. (Kommentar...ikkje som dagens anti-pavar, som gjerne set avgudsstatuar på altara, til dømes buddha-avguden som dei let stå på eit Katolsk alter under Asissi-konferansen..)

So lat oss då be til den Heilage St. Benedict, at han må be for oss, slik at me kan nå den evige sæla og verte verdige Kristi lovnader.   

Utdrag 4- Historia om dei Nordiske folka- av Ærkebiskop Olaus Magnus, 1555

Bok 16, kapittel 32:
Om kor naudsynt det er å utrydde villfaringar (protestantisme) og falske lærer!

Det er berre å sanne at fyrstane i Norden har enno meir grunn til å gjere bot, då dei i forakt for fedrane si fredslære og fromme skikkar har opna døra for vranglærer og for dei som berre legg seg åt å tale om det som kling bra i øyrene. Dei held seg med slik iver til eigen visdom, at inga sanning eller lære i den Heilage Skrifta kan eller får godkjennast, takast i bruk eller formidlast som ei truslære, dersom det ikkje har vorte godt likt av desse gudlause nyhendingsfabrikerarane. Seg i mellom er dei samstundes av so skilde meiningar, at dei ikkje ein gong kan verte samde i eit og same samfunn, hus eller lønnkammer. Årsaka til desse villfaringane er å finne i ukunna eller i forvrenginga av Skrifta, men og i hatet som dei har mot dei vise- dei som på alle stader forkynner den sanne religionen, med lærer som dei seg imellom alle er samde i; for ingen religion (seier Lactanius) bør takast imot, som er utan visdom, og ingen visdom må godkjennast, som er utan religion. På den vegen har og dei ypperste menn nådd fram til sanninga og halde vel fast på henne, mens nokre gjennom desse vantolkningane har lete seg vorte dåra av falske meiningar, ramla på ryggen og til slutt sokke ned i villfaringsdjupet. Gjennom å kjempe imot den kjende sanninga har dei forvandla den Kristne, trufaste einskapen til dei største usemjer- som dei dagleg og timeleg sukkar i-, som ordspråket i sanning talar om, som seier: "Det som den eine byggjer opp og den andre riv ned, kjem det ikkje noko godt ut av." Måtte difor alle kloke fyrstar og hugstore høvdingar for denne saka si skuld tenkje etter, for kor stor forvirring og klammeri kjem ikkje opp om ein hærførar og kompaniet han har vert usamde seg i mellom og på slikt vis gjev sigeren over til ein annan fyrste enn sin eigen. Og for at dei tydelegare skal skjøne seg på saka som me talar om, må dei sjå for seg kva fylgjene skulle verte om ein hær bestod av like mange legionærar som kohortar, flokkar eller rytterfaner. Fyst og framst let ikkje ein slik hær seg styre so lett med ordrar, då kvar og ein nektar å møte fara, og dessutan går det ikkje greitt å oppretthalde ein slagplan, når alle fylgjer sine eigne planar. For opprørske sinn fører heilt uunngåeleg til undergåing. Måtte difor dei ugudelege sine lærer ryddast vekk, og skulen åt dei som kranglar opphøyre; måtte det voldsomme og skjendande bråket åt kjettarane utryddast og måtte det enno ein gong på alle stader råde fred og nydeleg ange som under den gyldne alderen.       

Utdrag 3- Historia om dei Nordiske folka- av Ærkebiskop Olaus Magnus, 1555

 Bok 16, kapittel 37
Enno meir om korleis ein ikkje bør senke seg ned til kjettarar og samtykkje til meiningane som desse har!

(Innleiing frå kapittelet innan: Eg, som i tre og tredve år har stått ut med forfylgjing og landsflykt for trua si skuld, har under denne tida ofte observert korleis Gud i sin underfulle nåde miskunnsamt står ved sine, som set si von til Han, og har lete alle freistingar få ein slik utgong at menneska kan stå faste i trua utan å falle i skam...)
Ein mektig forførande og overmåte fordervande sjølvskadingsande fører mange på villspor i denne ulukkelege tida, og får mange til å skikke seg etter tida og gje etter, slik at dei ikkje lenger er so strenge med korleis dei lever, og tek det heller ikkje so nøye med bud og lover, slik som skikk og bruk var på fedrane si tid. "No for tida" seier dei, "er verda ikkje lenger so enkelt innretta, og vanskelege freistingar møter dei svake." Ja, til og med andre liknande grunnar kjem dei med, henta rett frå ormeskulen, den han grunna i Paradiset, -som om dei skulle vere tryggare i all medgong ein kan ynskje seg, enn ein er i den forsaking og hudflekkjing, som overgår dei rettvise og fullkommer dygda. Eller som om dei kunne oppnå større fred i staten, då dei med lunkare fromheit tener Gud i Kyrkja. Ein prefekt hjå keisar Valens freista ein gong med glatte ord å få Basilius den store å føye seg etter tida istadenfor å late so mange kyrkjelydar utsettjast for lidingar grunna "uviktige småsaker i læra."Men Basilius svara: "Slik tale passar seg for ynglingar. Dei og deira likesinna høyrer på slike forutsetningar. Men dei som har vorte fostra i det Gudomelege Ordet, kan ikkje godta at ein forvanskar ei ende staving i dei heilage trussetningane, men står heller klare, om lottet fell på dei, til å lide døden uansett kva form han kjem i. Og når det kjem til venskapet med keisaren, set eg det sjølvsagt høgt, når det let seg sameine med Gudsfrykta, men utan henne kallar eg det snarare for ei forderving!" Då prefekten braut ut i harde ord mot han og kalla han for ei dåre, svara St. Basilius: "Denne dårskapen ynskjer eg meir enn noko å behalde."
               Vidare gjev Pave Gelasius oss den lærdommen at om nokon oppmodar eller krever av oss at me, i dei sakene som høyrer til trua, skulle senke oss ned til dei ugudelege og føye oss etter deira vilje, so må me ikkje svike gjennom å stige ned til det som er lågare. Dette må me unngå då det skulle vere som å stige ned til dei frå høgda, ja, frå det Katolske og Apostoliske fellesskapet, å rase ned i djupet, som er kjetteri og fordømmeleg villfaring. Eg erkjenner at ein må stige ned til dei som er svakare; men berre for å hente dei attende frå villfaringane sine, og ikkje slik at me vert delaktige i deira villfaringar. Herren steig ned frå Himmelen for å frelse menneska frå villfaringa, ikkje for at me skulle verte smitta av villfaringane. Han har og sjølv bode, at den som står på taket ikkje må stige ned, ikkje ein gong for å hente det som er i huset. Og dessutan seier Apostelen, han som arbeida meir enn dei alle, når det var snakk om å bevare sanninga: "Ikkje ei stund gav me etter for dei til underkuing, på det at Sanningsevangeliet skulle verte beståande mellom dykk." Når einkvan då stig ned til kjettarane, i det han samtykkjer til villfaringane deira, då stig han ikkje ned for å hjelpe dei, men for sjølv å søkkje ned i avgrunnen. Difor må ingen Katolikkar stige ned til kjettarane, men til og med lide døden, og enno meir underkaste seg all fare for lekam og gods, heller det enn å avskaffe og overgje trua åt fedrane, ho som er rein frå all lygnersk smitte.

Utdrag 2- Historia om dei Nordiske folka- av Ærkebiskop Olaus Magnus, 1555

Bok 4, kapittel 19
Om årsakene til at dei nordiske folka omvende seg so seint!

At det ytterste nordiske folk under so mange forbigåtte århundrer ikkje verkar å ha vorte kalla til den Katolske Trua, det verkar fyst og framst å grunne seg i Guds uransakelege visdom, som i rådet av si allmakt fastsette tida og stunda då dette fromme verket best kunne gjennomførast. Når ein ventar på slikt bør me då alltid be utan oppehald om at Han, mens hausten er rik, må sende skikkelege og kraftige arbeidarar i rette tid. Eg for min del skulle, om eg såg det som naudsynt, aldri nekte å ta på meg eit slikt fromt arbeid, om berre den Høgste ville leggje Sveriges konge på hjarta å la meg fullføre dette gode verk, i samsvar med mitt eige, brennande ynskje. Dette har eg då gjort dei siste 11 åra som har gått, heilt ifrå eg tok imot tittelen som Ærkebiskop over desse landsdelane, har eg utan oppehald freista å få halde fram i oppgåva, Gud, den Høgste, til æra og innbyggjarane i Norden til framhaldande tryggleik. Og eg skulle utan tvil, med Guds hjelp, ta på meg å auke innbyggjartalet i riket i dei områda som eg tidlegare har sett ut som passande, at det i trakter som ingen bur på, innan 10 år skulle kunne settjast opp romslege og praktiske buplassar for tusenvis av menneske, som for fullt gjekk inn for å gje Gud det som tilhøyrer Gud, og Kongen det som tilhøyrer Kongen. Men desverre ser det ikkje ut til at tida enno har komme, då eit so nyttig tiltak kan vågast å settjast i gong med von om framgong.
                Ziegler, ein tilhengjar av den lutherske galenskapen, hevdar på usant vis i sitt geografiske arbeid over Norden, at dei nordiske Biskopane skulle bære skulda for at dei nordiske folkestammane enno ikkje har omvende seg til den heilage Kristne fellesskapen. Han vil nemleg at det skal verke som om Kyrkja med vilje legg umogeleg høge paveskattar på folket, for slik å avskrekke dei frå den heilage Dåpen og den sanne religionen. Men like visst som dette er ei gudlaus og lygnaktig hevding, like visst kjenner og ser Gud, som sjølv er Sanninga, at det i sanning ikkje er Biskopane som ber skulda for at dette verket har drege ut på tida. For desse rekk då mesta ikkje til for å verje dei meir sørliggjande områda innan stiftet, som allereie i gamal tid gjennom lære og arbeid vart vunne til flokken, og som no vert forfylgde av stormenn som fylgjer visse kjetterske lærer. Kor mykje mindre kunne dei då gjere reiser til dei avsideliggjande områda i Norden for å gjere nye landvinningar, innan tida var inne for heidningane i fullt tal å stige inn slik at det vert ein hyrding og eit sauehus. Likevel la Johannes Magnus i det nådefulle året 1526 ut på ei reise, etter at han kort innan, utan å ta hensyn til det apostoliske legatet han hadde, vart vald til Ærkebiskop. Bakgrunnen for reisa var å ta vare på retten og myndigheita Uppsala Ærkestift hadde, og difor denne vitjingsreisa ende til dei ytste delane av Jämtland. Og der brukte han meir av inntektene sine til å lindre dei fattige si naud enn til eigne naudsynte behov; og dette kan ein lese meir om i livsskildringane som han sjølv skreiv, som ein kan finne i arbeidet Metropolis Upsalensis.