Utdrag 4- Historia om dei Nordiske folka- av Ærkebiskop Olaus Magnus, 1555

Bok 16, kapittel 32:
Om kor naudsynt det er å utrydde villfaringar (protestantisme) og falske lærer!

Det er berre å sanne at fyrstane i Norden har enno meir grunn til å gjere bot, då dei i forakt for fedrane si fredslære og fromme skikkar har opna døra for vranglærer og for dei som berre legg seg åt å tale om det som kling bra i øyrene. Dei held seg med slik iver til eigen visdom, at inga sanning eller lære i den Heilage Skrifta kan eller får godkjennast, takast i bruk eller formidlast som ei truslære, dersom det ikkje har vorte godt likt av desse gudlause nyhendingsfabrikerarane. Seg i mellom er dei samstundes av so skilde meiningar, at dei ikkje ein gong kan verte samde i eit og same samfunn, hus eller lønnkammer. Årsaka til desse villfaringane er å finne i ukunna eller i forvrenginga av Skrifta, men og i hatet som dei har mot dei vise- dei som på alle stader forkynner den sanne religionen, med lærer som dei seg imellom alle er samde i; for ingen religion (seier Lactanius) bør takast imot, som er utan visdom, og ingen visdom må godkjennast, som er utan religion. På den vegen har og dei ypperste menn nådd fram til sanninga og halde vel fast på henne, mens nokre gjennom desse vantolkningane har lete seg vorte dåra av falske meiningar, ramla på ryggen og til slutt sokke ned i villfaringsdjupet. Gjennom å kjempe imot den kjende sanninga har dei forvandla den Kristne, trufaste einskapen til dei største usemjer- som dei dagleg og timeleg sukkar i-, som ordspråket i sanning talar om, som seier: "Det som den eine byggjer opp og den andre riv ned, kjem det ikkje noko godt ut av." Måtte difor alle kloke fyrstar og hugstore høvdingar for denne saka si skuld tenkje etter, for kor stor forvirring og klammeri kjem ikkje opp om ein hærførar og kompaniet han har vert usamde seg i mellom og på slikt vis gjev sigeren over til ein annan fyrste enn sin eigen. Og for at dei tydelegare skal skjøne seg på saka som me talar om, må dei sjå for seg kva fylgjene skulle verte om ein hær bestod av like mange legionærar som kohortar, flokkar eller rytterfaner. Fyst og framst let ikkje ein slik hær seg styre so lett med ordrar, då kvar og ein nektar å møte fara, og dessutan går det ikkje greitt å oppretthalde ein slagplan, når alle fylgjer sine eigne planar. For opprørske sinn fører heilt uunngåeleg til undergåing. Måtte difor dei ugudelege sine lærer ryddast vekk, og skulen åt dei som kranglar opphøyre; måtte det voldsomme og skjendande bråket åt kjettarane utryddast og måtte det enno ein gong på alle stader råde fred og nydeleg ange som under den gyldne alderen.