St. Benedict var grunnar og Abbed av klosteret Monte Cassino, som og er kjend under namnet Citadel av Campania. Pave Gregorius den Store (540?-604) levde sjølv som Benedictinarmunk ei lang tid, og var kanskje den som var best skikka til å skrive om livet til St. Benedict. Det som er ekstra interessant med denne boka "Livet og Mirakla åt St. Benedict" er at ho vart skrive berre 50 år etter at han døydde, av ein Pave som har vorte høgt akta av Fedrane og Kyrkjedoktorane, og som ikkje berre personleg kjende Benedictinarlivet og samtida sitt Italia, men som og fekk informasjonen sin direkte frå fire av Benedict sine eigne læresveinar, gjennom å intervjue dei personleg om saka. Desse var Constantine, den heilage mannen som sidan tok over for St. Benedict som Abbe, Valentinian som i mange år var overordna for Lateranklosteret, Simplisius, den andre ettertredaren i rekkja etter St. Benedict og Honoratus som framleis (då Pave Gregorius skreiv boka) var Abbe ved klosteret som Benedict fyst vitja innan han drog ut i øydemarka. Her kjem nokre utdrag frå boka:
Denne heilage mannen vart fødd omlag år 480 i Norcia, Italia, og vart merksama for sitt modne skjøn allereie som gutunge. Foreldra sende han til Roma for å gje han ei liberal utdanning der, men då Benedict såg korleis mange studentar levde i synda, bestemde han seg for å gje avkall på studia sine. Han uroa seg for at studentlivet skulle verte ei fallgruve for frelsa og trekte seg difor attende frå verda. Han tok dette steget, fullt klar over sin eigen igoranse og sette for seg å gå inn i det religiøse livet; men han var i sanning vis, sjølv om han ikkje hadde utdanning. Han gav difor avkall på både heim og arv og rymde etter kvart ut i øydemarka, vel 56 km utanfor Roma, til eit område kalla Subiaco. Han fylgde ein klar vattenstraum fram til eit stort vatten, og der støtte han på munken Romanus. Då munken innsåg reinskapen som låg bakom den unge mannen sitt ynskje, bestemde han seg for å hjelpe guten. Han smugla ut ei munkedrakt og brød til Benedict, som busette seg i ei smal grotte der ute i øydemarka, og Romanus held han gøymd der ute i over 3 år.
Men då desse tre åra var gange, bestemde Gud seg for at tida no var inne for verda å få ta del av visdomen som budde i denne eremittmunken. Ein Prest som held på å tilbreie påskemåltidet fekk difor eit syn frå Herren sjølv. "Korleis kan du tilbreie desse delikatessane for deg sjølv, når tenaren min går svolten ute i øydemarka?" På desse orda pakka Presten ned maten i eit tørkle og drog med det same ut til grotta, sjølv om det var Påskesundag, og der feira han Påske saman med den unge munken som han fann i einsemda, uvitande om kva dag det var. Omlag til same tid oppdaga nokre hyrdingar den unge Benedict i grotta, etter fyst å ha trudd at det var eit villdyr som smaug seg rundt der ute. Dei kunne sjå at han i sanning var ein Guds tenar, og fleire av dei omvende seg frå syndene sine til eit liv i heilagdom. Desse hendingane resulterte i at namnet åt Benedict vart kjendt ute mellom folk, og menneske byrja å strøyme til grotta med mat til han, og fekk samstundes andeleg føde for øyrene og sjela.
Ein dag då denne heilage mannen var åleine, kom freistaren i form av ein liten fugl som kvittra framfor andletet på han. Den kom so nære at han med enkelheit kunne ha fanga den med hendene. Istadenfor gjorde han Krossteiknet og fuglen flaug sin veg. I same stunda som den letta, vart han gripen av ei uvanleg voldeleg freisting. Den onde anden minna han om ei kvinne som han ein gong hadde sett, og før han visste kva som hende byrja kjenslene han fekk å bære han i veg. Han vart omlag overvunnen i slaget, og var på vippen til å forsake den einsame øydemarka, då han brått vart hjulpen av Guds nåde og kom til seg sjølv att. Då kunne han sjå eit tjukt kratt av torneklunger og brennesler ved sida av seg. Han flekte av seg kleda og kasta seg naken inn i dei skarpe tornene og dei stikkande brenneslene. Der rulla og kasta han på seg til heile kroppen var i smerter og dekka av blod. Og med det same han hadde sigra over freistinga gjennom liding, tena den opprivne og blødande huda til å tappe freistingegifta ut av kroppen. Etter ei kort tid hadde smerta som brende han over heile kroppen sløkt ut den onde elden i hjartet. Det var gjennom å byte ut denne elden mot ein annan at han vann siger over synd. So fullstendig var denne sigeren at frå no av, som han seinare fortalde læresveinane sine, opplevde han aldri meir ei freisting av denne typen. Ikkje lenge etter, var det mange som forsaka verda for å sette seg under Benedict si leiing, for no då han var fri frå desse freistingane var han klar til å instruere andre i praktiseringa av dygda. Det er difor Moses befalte levittane å byrje tenesta si fyst når dei var 25 år gamle, og å verte vaktarar av dei heilage reiskapane fyst når dei var 50 år gamle.
Tre av klostera som denne helgenen hadde bygd i nærleiken stod på bare, steinete høgder. Det var eit tungt slit for munkane å alltid måtte gå ned til innsjøen for å hente vatn til sine daglege behov. Dessutan var fjellsida bratt og dei tykte at vandringa ned var farleg. Medlemmane til dei tre samfunna samla seg difor for å gå i lag for å prate med Herrens tenar. Etter å ha forklara for han kor vanskeleg det var for dei å klatre ned den bratte fjellsida kvar dag for å hente vatn, forsikra dei han om at den ende løysinga var å flytte klostera til ein annan plass. Benedict svara dei med faderlege oppmuntringsord og sende dei attende. Den same natta, ilag med guten Placid, klatra han opp dei steinete høgdene og bad der ei lang tid. Då han var ferdig, plasserte han der tre steinar i lag, for å markere plassen der han hadde knela og vende sidan attende til klosteret utan at nokon merka det. Neste dag, då munkane kom for å enno ein gong leggje fram ynskjet sitt, ba han dei gå til høgda på fjellet. "De kjem til å finne tre steinar der," sa han, "plassert oppå kvarandre. Om de grev litt under desse, skal de få sjå at den Allmektige Gud har makt til å bringe fram vatn frå den steingrunnen og at Han i si godheit vil lette børene frå den strabasiøse klattringa. Då dei gjekk attende til plassen som han hadde skildra for dei, oppdaga dei at overflata allereie var fuktig. Med det same dei hadde byrja å grave, fyllde vatn gropa og strøymde opp i slik overflod at den dag i dag er det ei full elv som strøymer frå fjelltoppen og ned til ravina nedanfor.
Ved eit anna tidspunkt kom det ein enkel, oppriktig gothar til Subiaco for å verte munk, og den velsigna Benedict var glad for å kunne skrive han inn. Ein dag hadde han fått han til å ta ei krokrive og rydde vekk ein plass langs sjøkanten for å plante ein hage. Mens gotharen reiv og sleit for å få vekk det tjukke krattet, flaug jernbladet av skaftet og ramla ut i ein særs djup del av sjøen, der det ikkje var noko von om å finne det att. Då dette hende sprang den stakkars mannen skjelvande til Maurus og skildra ulykka som hadde skjedd og bad om forlating for at han hadde vore so uforsiktig. Maurus gjekk då og fortalte det vidare til St. Benedict, Guds tenar, som, då han høyrde kva som hadde skjedd straks gjekk ned til vattnet, tok handtaket frå gotharen og slengde det på sjøen. Med det same flaut jernbladet opp frå bottnet av sjøen og glei attende på plass på handtaket. Då gav Benedict reiskapen attende til gotharen og sa til han: "Hald fram med arbeidet no. Der er ikkje noko grunn til å vere opprørd."
Ein gong då den velsigna Benedict var på rommet sitt, gjekk ein av munkane hans, guten Placid, ned til sjøen for å hente vatn. Då han noko vel hastig fylde bytta med vatn, mista han balansen og ramla i sjøen, der straumane raskt tok tak i han og dreiv han omlag eit steinkast frå land. Sjølv om han var inne i klosteret ved dette tidspunktet, vart Guds mann med det same klar over kva som hadde hendt og ropa på Maurus: "Guten som nett gjekk ned for å hente vatn har ramla i sjøen, og straumane driv han vekk!" Det som no hende var i sanning fantastisk, og ikkje høyrd om sidan tida frå Peter Apostelen. Maurus ba om å verte velsigna og då Benedictus gav han denne skunda han seg ned for å gjere som Abbeden hans hadde bode han. Han held berre fram med å springe då han kom til sjøkanten, og sprang på vattnet til han nådde plassen der Placid flaut ikring hjelpelaus. Han drog han opp etter håret, og Maurus skunda seg attende til land, framleis under inntrykk av at han var på det tørre landet. Det var fyst då han sette foten på marka at han kom til seg sjølv og innsåg at han hadde sprunge på overflata av vattnet. Overvelda av beven og forundring over ei gjerning som han aldri hadde trudd skulle være mogeleg, vende han attende til Abbeden og fortalde han kva som hadde skjedd. Den heilage mannen ville ikkje ta noko personleg æra for gjerningen, men la henne heller til lydnaden som læresveinen hadde synt. Maurus, på den andre sida, hevda at det heile berre var Abbeden å takke for, som hadde gjeve bodet. Han kunne sjølv ikkje vere ansvarleg for sjølve mirakelet, sa han, ettersom han ikkje ein gong hadde vore klar over kva han gjorde. Mens dei held fram med denne vennlege audmjukekonkurransen, vart spørsmålet svara på av guten som hadde vorte berga. "Då eg vart dregen opp av vattnet," sa han til dei, "såg eg Abbeden si kappe over hovudet mitt; han er det som eg trudde tok meg inn til land."
Ved eit anna høve var dei ute og arbeidde på ein mur som måtte gjerast noko høgre. Gudsmannen var på rommet sitt og bad, då djevelen synte seg for han og sa sarkastisk at han var på veg for å vitje brørne i arbeidet. Benedict sende dei då bod med det same om at dei måtte vere på vakt mot dei onde andane som snart var på veg mot dei. I same stunda som dei mottok denne åtvaringa, kvelva djevelen muren, slik at ein ung munk vart knust under steinane, han var sonen åt ein skatteinnkrevar. Utan å bry seg om den skada muren, skunda munkane seg til Abbeden for å fortelje om den forferdelege ulykka som hadde råka dei, og dei var i stor sorg over å ha mista ein bror. Benedict ba dei om å hente den øydelagde kroppen til rommet hans. Dei var nøydde til å bære han i eit teppe, for muren hadde ikkje berre brote armane og beina til guten, men hadde knust kvart ende bein som han hadde i kroppen. Helgenen let etterlevningane verte plasserte på stråmatta som han brukte å be på og bad dei so alle om å forlate rommet. So stengde han døra og knela ned for å ofre opp inderlege bøner åt Gud. I same timen, til alle si store forundring, sende han guten attende til arbeidet like levande, heil og sunn som han hadde vore innan. Slik, på trass av at djevelen hadde freista å håne Gudsmannen gjennom dette tragiske dødsfallet, var den unge munken i stand til å hjelpe dei å ferdigstille muren. Det var på desse tidene at Benedict byrja å manifistere ein profetisk ande, slik at han kunne forutseie framtidige hendingar og skildre for andre kva dei hadde gjort når han ikkje var til stades.
Ein av Benedict sine munkar hadde fått det for seg i hjarta at han skulle forlate klosteret. Igjen og igjen freista Gudsmannen å få han til å forstå kor feil dette var og prøvde å snakke han til fornuft, men utan framgong. Munken stod på sitt i ynskjet om å verte frisleppt. Til slutt miste Benedict tolmodet sitt med han og bad han om å gå. Han hadde knappt forlete klosteret sin eigedom då han til si store forferding oppdaga at ein drage med gapande kjevar blokkerte vegen. "Hjelp! Hjelp!" skreik han, skjelvande, "elles kjem dragen til å fortære meg!" Brørne sprang til for å berge han, men kunne ikkje sjå noko til dragen. Framleis hivande etter pusten av skrekk, var munken sjeleglad for å gå med dei attende til klosteret. Då han var trygt innanfor murane lova han å aldri reise frå dei att. Og denne gongen held han sitt ord, for Benedict sine bøner hadde gjort at han kunne sjå med sine eigne auge den usynlege dragen som hadde ført han på villspor.
Ein dag, då munkane held på å byggje ei ny avdeling på klosteret, la dei merke til ein stein som låg i nærleiken, og bestemde seg for å nytte han i konstruksjonen. Då både to og tre munkar ikkje klarte å lyfte steinen, kom andre til for å hjelpe. Men det gjekk ikkje å rikke den av flekken, som om den skulle ha slått røter i marka. Då vart dei sikre på at djevelen sjølv sat på steinen og hindra dei frå å flytte på han sjølv om dei sleit alt dei kunne. Grunna denne vanska bad dei St. Benedict om å komme for å be, slik at dei fekk drive vekk djevelen som held steinen på plass. Helgenen byrja å be so snart han kom til plassen, og etter at han hadde bedt ferdig og gjort Krossteiknet, kunne munkane plukke opp steinen med slik enkelheit at det verka som all den tidlegare tyngda var vekke.. Abbeden ba dei so om å spa opp jorda der steinen hadde lege. Då dei hadde greve ei lita stund ned i bakken kom det fram ei avgudsstatue av bronse, som dei midlertidig kasta inn på kjøkkenet. Brått verka det som om heile kjøkkenet stod i brann, og alle kjende det som om heile byggnaden skulle gå opp i flammar. Bråket og oppstyret som dei laga i forsøket på å sløkke elden med vatnbytter, fekk Benedict til å komme til plassen. Han såg ikkje elden som verka so levande på munkane, so han bøygde seg stille ned i bøn og fekk snart opna augene deira til den idiotiske feilen dei gjorde. No, istadenfor flammane som dei onde andane hadde komme opp med, såg dei enno ein gong kjøkenet intakt, slik som det var. (Kommentar...ikkje som dagens anti-pavar, som gjerne set avgudsstatuar på altara, til dømes buddha-avguden som dei let stå på eit Katolsk alter under Asissi-konferansen..)
So lat oss då be til den Heilage St. Benedict, at han må be for oss, slik at me kan nå den evige sæla og verte verdige Kristi lovnader.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar