Eg har i denne bloggartikkelen oversett utdrag frå ei fantastisk bok eg las for ikkje so lengje sidan. Men innan dette utdraget kjem ein bokanmeldelse av den same boka, henta frå det svenske, sedevacantistiske bladet "Adoremus"..
Månadens bokanmeldelse: "The Pope and the Antichrist" av Kardinal Henry Edward Manning 1861!
Denne hurtigleste og lettgjennomkomelege boka på 84 sider, består av fire korte forelesingar av Kardinal Manning (1808-1892). Forelesingane vart utgive i bokform fyste gongen i 1861 under tittelen "The Holy See tested by prophecy." Det som fyst var tenkt som eit forsvar mot Gebraldi sine angrep mot dei Pavelege statane, har synt seg å være ei mesterleg analyse av hendingar, som med profetisk innsikt overgår konteksten og vandrar rett inn i vår eiga samtid og den Sanne Kyrkja sin vanskelege situasjon; med ei antikyrkje som utgjev seg for å være den sanne Kyrkja og Katolske samfunnsverdiar som gradvis vert erstatta av både moderne og gjenoppståtte antikristne og antiabsolutistiske prinsipp. Den fyste forelesinga tek opp det store opprøret og fråfallet som må koma innan antikrist som person kan gjere entré i denne verda. Eit opprør som i fylgje Kardinal Manning vart skildra som sentrert i og rundt Kyrkja, kjenneteikna av tre punkt; skisme, kjetteri og fornekting av Inkarnasjonen. Den andre forelesinga skildrar manifestasjonen av antikrist i verda, han som ber namnet "den onde". Dette er ei særs detaljert skildring, både av opphavet hans, personen og ideologien som han kjem med, alt dette i ljos av Heilag Skrift og Kyrkjefedrane sine tolkningar av det same. Den tredje forelesinga lyftar fram det som hindrar antikrist frå å gjennomføre planane sine, og identifiserar desse hindringane som Kyrkja, Roma og Kristi Vikar på jorda. Det er interessant å lese korleis Kardinal Manning og Kyrkjefedrane forstod Kristi Pasjon og som eit bilete på Kyrkja si liding i dei siste tidene. Nett som satan ikkje sigra over Kristus på Krossen, men det var Herren sjølv som la ned sitt liv, so kan antikrist og helvetes portar ikkje sigre over Kyrkja og paveembetet, men Kristus sjølv kan tillate at Ho legg ned sitt liv som ei lidande Kyrkje, ei Kyrkje i exil, alt dette for at profesiane skal oppfyllast og det himmelske Jerusalem koma ned frå Himmelen. Den fjerde forelesinga tek opp antikrist sin maktperiode og forfylgjinga av dei truande. Roma kjem til å falle ifrå trua og enno ein gong verte eit mektig heidensk rike, som heller ut blodet åt martyrane i verda.
But Rome itself in the last times of the world will return to its ancient idolatry, power and imperial greatness. It will cast out its Pontiff, altogether apostatise from the Christian faith, terribly persecute the Church, shed the blood of martyres more cruelly than ever, and will recover its former state og abundant wealth, even greater than it had under its first rulers.
Det som gjer denne boka so bra, er at Kardinal Manning ikkje kjem med eigne, subjektive tolkningar, men presenterer berre Skrifta og Kyrkjefedrane si felles forståing av kva som kjem til å hende. Det er og ei bok full av von, då ho tilskriv alle historiske hendingar til Guds forsyn, og boka er overraskande profetisk inn i vår samtid. Kardinal Manning såg kanskje ikkje framfor seg kvar ende detalj av alt som skulle koma og som enno kjem, men boka han skreiv er av stor meining for vår tid, og burde lesast av alle som beherskar engelsk. (Boka kan kjøpast på fylgjande side: www.lulu.com/tradibooks)
Utdrag frå sjølve boka!
..Me har no komme nærare svaret på det eg byrja å tale om, nemleg korleis det kan ha seg at den krafta som hindrar manifestasjonen av den lovlause ikkje berre er ein person, men eit system, og ikkje berre eit system, men ein person. Samanfatta er det Kristendomen med sitt hovude; og difor, i personen Kristi Vikar og i den tofaldige autoriteten som etter Gudomeleg forsyn har vorte gjeve han, ser me ein direkte motstandar til prinsippet om uordning. Den lovlause, som ikkje kjenner noko lov, verken menneskeleg eller Gudomeleg, og som heller ikkje lyder noko anna enn si eiga vilje, har ingen meir direkte antagonist på jorda enn Jesu Kristi Vikar, som til same tid innehar dei to karakterane av kongedøme og presteskap, og som representerer dei to ordningsprinsippa i den timelege og andelege ståa- prinsippet om monarki, om du vill, eller om styresmakt, og prinsippet om apostolisk autoritet. Me finn difor dei tre tolkningane som eg drog fram frå dei Heilage Fedrane ordrett stadfesta i dette. Etter kvart som tida langsamt har skride fram, og arbeidet åt Apostlane har modna og bore frukt, har det som me kallar Kristendom vokse fram og oppfylt ord for ord det som vart forutsagt, og stadfesta det som Apostlane sa skulle hindre utviklinga av dei lovlause prinsippa, og openberringa av personen som skulle leie det heile. ...Det siste punktet som eg skal snakke om, er det at barriera eller hindringa for laglausa kjem til å eksistere heilt til ho vert rydja or vegen. So kva er meininga med orda; "Løyndomen i lovløysa er alt verksam med si kraft; men han som enno held att, må fyrst rydjast or vegen?" (2 Tess 2:7) Kven er det som skal rydja denne or vegen? Skal denne rydjast or vegen etter menneske si vilje? Skal denne rydjast or vegen grunna ei rekkje ulike hendingar? Det kan ikkje være dette som meinast. Om barriera som har hindra utviklinga av det antikristne uordningsprinsippet har vore vår Herre Jesu Kristi Gudomelege kraft, innlemma i Kyrkja og under leiinga av hans Vikar, då er ikkje noko hand mektig nok, og inga vilje suveren nok til å rydja denne av vegen, men berre handa og vilja åt den inkarnerte Guds Son sjølv. Og difor er det at dei Heilage Fedrane si tolkning, som eg byrja med, er fullt og ordrett korrekte. Det er den Gudomelege krafta, fyst i forsyn, og so i Kristi Kyrkje, og sidan båe smelta ihop, mens dei held fram heilt til tida er inne; tida som er forutsett og forutbestemt til å rydja vekk barriera, slik at ein ny dispensasjon av Guds Visdom på jorda får komme til. Dette skal eg snakke meir om etterpå.
Me har ein analogi til dette. Historia om Kyrkja og historia om vår Herre på jorda har eit parallelt samband. Den inkarnerte Guds Son var 33 år på jorda, og ingen mann kunne leggje hand på Han. Ingen mann kunne ta Han, då "timen enno ikkje var komen." Der var ein time forutordinert då Guds Son skulle overgjevast i hendene på syndarar. Han visste om det innan og Han forutsa det. Han held denne makta i sine eigne hender, for Han omga Sin Person med ein sirkel av Si eiga Gudomelege kraft. Ingen mann kunne bryte gjennom denne sirkelen av Allmakt før tida var inne, tida då Han sjølv av Sin eigen vilje opna vegen for den onde krafta. Det var grunna dette at Han sa i hagen: "Men dette er dykkar time, no er det mørkret som rår." (Luk 22:53) Grunna dette, innan Han gav Seg sjølv over i hendene på syndarar, la Han enno ein gong fram majesteten i Si kraft, og då dei kom for å ta Han, sto Han opp og sa: "Eg er Han," (Joh 18:5-6) og dei "veik attende og fall til jorda." Etter å ha stadfesta Seg som Gudomeleg Majestet, gav Han seg sjølv over i syndarhender. På same vis sa Han då Han stod framfor Pilatus; "Du hadde inga makt over meg om du ikkje hadde fått henne ovanfrå." (Joh 19:11) Det var Guds vilje; det vart sanna av Faderen at Pilatus no hadde makt over den inkarnerte Sonen. Igjen sa Han: "Trur du ikkje at eg kunne be Far min, og Han ville straks senda meg meir enn tolv legionar englar? Men korleis skulle då skriftene oppfyllast, dei som seier at dette må henda?" (Matt 26:53-54) På same vis er det med Guds Kyrkje. Fram til timen er komen då barriera, etter Guds Gudomelege vilje, skal rydjast or vegen, har ingen makt til å leggja hand på Henne. Helvetes portar vil krige mot Henne, dei strevar og kjempar, som dei og kavar no, med Guds Vikar; men ingen har makt til å flytte Han eit ende steg før timen skal komme då Guds Son tillet, for ei tid, at dei onde kreftene får overtaket. At Han kjem til å tillete dette står i den profetiske boka. Når hindringa er vekkteken, vil syndemannen verte openberra; då kjem ei forfylgjing på tre og eit halvt år, kort men forferdeleg, og under denne tida kjem Guds Kyrkje til å vende attende til ei ståe av liding, som i byrjinga; og den uforgjengelege Guds Kyrkje, frå sitt usløkkjelege liv oppkome frå Jesu gjennomstunge side, som i 300 år levde vidare gjennom eit blodbad, kjem til å halde fram å leve gjennom elden i tida åt antikrist.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar