Bevis som avsløyer II Vatikankonsiliumet og Joseph Ratzinger!

Etter tre omfattande innlegg om Katolske lærer angåande dogmer, kjettarar og Paveembetet, er me endeleg komme fram til den store spørsmålet. I dette fjerde innlegget skal me endeleg kikke på bevisa for at det II Vatikankonsiliumet var eit kjettersk røvarkonsilium, og fyst og framst bevisa for at Joseph Ratzinger (Benedictus XVI) ikkje er noko anna enn ein kjettar og ein apostat. Gløym ikkje at det ende eg treng å gjere for å syne at Ratzingers hevding om at han er Pave er falsk, er å presentere EIT ENDE BEVIS. Det som skal bevisast er at A) Joseph Ratzinger innan han vart vald til "Pave" enten direkte lærde ein heresi som er fordømd av Kyrkja og /eller at han trusmessig skreiv under på noko som om det skulle vere sant, og slik indirekte utelukkar sanninga i ei Katolsk dogme. B) Benedictus XVI kan og bevisast å vere ein kjettar om han, etter at han vart "opplyfta" til det "petrinske embetet", enten direkte manifesterar ei kjettersk lære eller at han manifesterar det indirekte gjennom å lære ut noko som skulle utelukke sanninga i ei Katolsk dogme. Me hoppar rett inn i oppgåva:

A) Ratzinger sine kjetterske lærer INNAN HAN VART VALD TIL (anti)PAVE del 1- Einskapen i Kyrkja.
     (Les: Ratzinger og konsiliumet han fylgjer trur og lærer at Kyrkja ikkje lenger er ein einskap, og at ho vart delt i fleire delar etter dei fyste århundra, sjølv om det er ei dogme og ein av dei 4 kjenneteikna i Katolsk Tru at Ho alltid er EIN. Ei, Heilag, Katolsk, Apostolisk Kyrkje.)

Joseph Ratzinger, Principles of Catholic Theology (1982), s. 148: "Kanonen av Heilag Skrift kan sporast attende til dei, eller, i det minste, til den UDELTE KYRKJA FRÅ DEI FYSTE ÅRHUNDRA som dei var representantar for."

Joseph Ratzinger, Principles of Catholic Theology (1982), s. 147: ”Me kan no seie at Fedrande var dei teologiske lærarane av den UDELTE Kyrkja.."

Joseph Ratzinger, Principles of Catholic Theology (1982), s. 145-146: ”Det er Fedrane som er lærarar i den DÅ ENNO UDELTE KYRKJA."    

Joseph Ratzinger, Co-workers of the truth: meditations for every day of the year (1990) s. 29: "Då me låner Congar si tvingande frase, skulle det være både dumskap og perverst å identifisere EFFEKTA AV DEN HEILAGE ANDE MED ARBEIDET AV DET KYRKJELEGE APPARATET. DETTE BETYR AT SJØLV ETTER KATOLSK TRU ER EINSKAPEN I KYRKJA FRAMLEIS I FORMASJONSPROSESSEN; AT DEN VIL VERTE FULLSTENDIG OPPNÅDD BERRE VED EASCHATONEN (ENDEN).."

For å syne at dette ikkje er isolerte hendingar, men berre eit lite halmstrå frå ei velde med liknande sitat som er særs representative for kva V-II står for, kan me jo ta å kikke på kva øvrige delar av Novus Ordo (Vatikan II-sekta) seier innan me kommenterar det samla innehaldet.

USA Konferansen av Katolske Biskopar (United States Conference of Catholic Bishops) publiserte fylgjande kjetterske dokument for omlag eit år sidan. 18. september 2009: http://www.usccb.org/comm/archives/2009/09-182.shtml

Ti Saker å Vite om Arbeide for Kristen Einskap

1. Bodet om Kristen Einskap kjem frå Kristus sjølv. Den natta innan Kristus døydde, ba Han "Måtte dei alle vere eitt.. slik at verda skal tru." (Joh 16:21 og framover). Kristus ba for det. Me må arbeide og be for det og.
2. Den største støytesteinen for truverdet til Evangeliet er ei Delt Kyrkje. Det er trist å sjå korleis det moderne samfunnet ikkje ser med gode auge på religion generelt og særskild på Kristendomen. Ettersom verda har vorte meir sekulær, er eit av hovudargumenta som menneske brukar mot Kristendomen at me rett og slett ikkje har kontroll over situasjonen. Me er nøydde til å endre på dette synet om me vil verte tekne på alvor.

3. Å arbeide for Kristen einskap er ein integrert del i det Kyrkjelege Livet. Apostelen Paulus arbeida og ba konstant for einskap i Kyrkja. Dette må og dagens Katolikkar gjere. I rundskrivet (encyclikaen) Ut Unum Sint, sa (anti)Pave Johannes Paulus II: "Å fremje Kristen einskap, er ikkje berre eit slags "etterord" som er lagt til den tradisjonelle aktiviteten i Kyrkja. Økumenisme er ein organisk del av Hennar liv og arbeide, som fylgjeleg gjennomsyrar alt Ho er og gjer..."

4. "Konvergens" og ikkje "kompromiss" er nykkelen til Kristen einskap. Å arbeide for Kristen einskap er ikkje å gje opp det som er essensielt for Katolsk Tru berre for å komme overens med andre Kristne. Det er då heller søken etter vegar å uttrykke evangeliesanningane. For Kristne er Sanninga ikkje noko, men NOKON, og det er Jesus Kristus. Som eit vagnhjul med Kristus i midten og kvar ende Kristen som spolane, på leiting etter sanning. Jo nærmare me kjem Kristus, jo nærmare kjem me kvarandre.
5. Økumenikk hender på mange nivå. Økumenikk kan hende i eit ekteskap der partane kjem frå ulike Kristne tradisjonar, eller gjennom eit program mellom eit sokn og ein lokal Orthodox, Protestantisk eller Evangelisk kyrkjelyd. Eller det kan vere innan eit bispedømme, på nasjonalt eller internasjonalt plan.

6. Det fyste arbeidet for einskap er bøn. Kristne kan og bør be ilag for einskap. Når me sameinar våre bøner for einskap med Kristi bøner, då vert einskap mogeleg. Dette er eit teikn på den sanne, men uperfekte kommunionen som me deler i vår felles dåp. Men, då me ikkje er i fullstendig kommunion, skal Katolikkar ikkje ta imot Eukaristin i andre kyrkjer og omvendt.

7. Det andre arbeidet for einskap er felles arbeid og vittnesbyrd. Å arbeide ilag i område av felles interesse er eit kraftfullt steg mot einskap. Det me kan gjere ilag, bør me gjere ilag, særskild når det gjeld miskunnsgjerningar. Mange sokn og kyrkjesamfunn arbeidar ilag for å drive matstasjonar, sosialt arbeide, medisinklinikkar og fystehjelpsutrykking.

8. Det tredje arbeide sor einskap er dialog. Når Kristne fyst har bedt og arbeida ilag, er det naturleg å utforske trusovertydingar, praksisar og doktriner som me har felles. Dialog byrjar med ein søken etter å kjenne den andre og ofte er det meir som sameinar oss enn som separerar oss. Når me skjønar kvar me er einige, kan me på enno ærlegare vis utforske dei teologiske og praktiske dilemma som framleis delar oss.

9. Apati og proselytisme (evangelisering) går imot einskapen. Me lever i ei priviligert tid. Fiendskapen som kalla fram ein oppdelt Kristendom er ikkje lenger til stades. Me kan likevel ikkje settje oss ned og gjere ingenting. På same vis er evangelisering, eller det å målretta angripe ein annan Kristen eller ei anna Kristen gruppe berre for å få dei til å forkaste deira eigen kyrkje for å verte med i ei anna, er ikkje tillete. Visse menneske kan kjenne seg kalla i sitt eige samvite til å byte frå ein tradisjon til ein annan, men "saue-røving" er ikkje akseptabelt.
10. Å oppnå einskap kjem til å ta ei lang, lang tid. Me har levd i ein oppdelt Kristendom i nestan 1000 år. Kristen einskap vert ikkje oppnådd over natta. Men om me ber ilag, arbeidar i lag og engasjerar oss i godarta, frambore dialog, kan me arbeide med Den Heilage Ande slik at Kristi bøn under det siste måltidet "at alle må vere eitt..slik at verda skal tru" kjem til å bere frukt.

Johannes Paulus II, Homilia, Dec 5, 1996 – når me snakkar om felles bøn med ikkje-Katolikkar: "Når me ber ilag, gjer med det med ei lengsle AT DER MÅ VERTE EI SYNLEG GUDS KYRKJE, EI KYRKJE SOM I SANNING ER UNIVERSELL og sendt ut i heile verda, slik at verda kan verte omvend til Evangeliet og slik verte frelst, til Guds æra." (sitat frå Unitatis Redintegratio, 1.).”

Me ser her heilt tydeleg korleis Novus Ordo lærer ut ting som går heilt imot den niceno-konstantinopolitanske truvedkjenninga,då dei seier at Kyrkja manglar eit av hennar fire merke, nemleg einskapen. For å rekapitulere; Joseph Ratzinger underviste allereie innan  han vart "pave" at "Fedrane er lærarane av den ENNO IKKJE DELTE KYRKJA." Denne siste meininga tyder på at Kyrkja kjem til å verte delt. Men når vart Ho delt og kven skal gjennopprette einskapen i fylgje dei? Om denne sekta meiner at eit av dei fire kjenneteikna til Kyrkja har gått tapt, so meiner sekta i praksis at den Kyrkja som Kristus grunna ein gong i tida har slutta å eksistere. Det er på grunn av dette at anti-pave Wojtyla kunne seie i sitatet ovanfor at han "lengtar etter denne einskapen." Med andre ord lærer Novus Ordo at mist eit av dei fire kjenneteikna til Kyrkja ikkje eksisterer. Punktlista ovanfor frå den amerikanske Biskopskonferansen sannar, som ein konsekvens av at anti-kyrkja ikkje trur at Kyrkja er ei, at ho jobbar fram imot ein slik einskap. Kvar gong Novus Ordo på slikt vis sannar truvedkjenninga, so gjer dei det utan substans, det er ei lygn og ein farse, ein formel utan meining. Dette skilljer seg heilt frå kva den Katolske Kyrja lærer ang. Kyrkja sine merke..
Den niceno-konstantinopolitanska truvedkjenninga 381, ex cathedra: ”Me trur på… Ei Helig Katolsk och Apostolisk Kyrkje,”

Pave Leo XIII, Satis Cognium, 29. juni 1896: ”Kyrkja, når det gjeld EINSKAPEN, høyrer til kategorien av det som er UDELELEG etter naturen.." ("The Church in respect of its UNITY belongs to the category of things INDIVISIBLE by nature…”)

Pave Leo XIII, Satis Cognitum, 29. juni 1896: ”Denne EINSKAPEN KAN IKKJE ØYDELEGGJAST, og heller ikkje kan den EINE LEKAMEN VERTE OPPDELT VED SEPARASJONEN AV HENNAR BESTANDDELAR" ("This UNITY CANNOT BE BROKEN, nor the ONE BODY DIVIDED BY THE SEPARATION OF ITS CONSTITUENT PARTS.”)

Pave Pius XI, Mortalium Animos, 6. jan, 1928: ”....her verkar det passande å avsløye og attendevise ei viss feil oppfattning.. For dei er av den oppfattninga AT EINSKAPEN AV TRU OG STYRE, SOM ER EIN DEL AV DEN EINE SANNE KYRKJA, FRAM TIL DENNE TID NESTAN IKKJE HAR EKSISTERT, OG EKSISTERER IKKJE I DAG" (… "here it seems opportunate to expound and to refute a certain false opinion..For they are of OPINION THAT THE UNITY OF FAITH AND GOVERNMENT, WHICH IS A NOTE OF THE ONE TRUE CHURCH, HAS HARDLY UP TO THE RESENT TIME EXISTED, AND DOES NOT TODAY EXIST.”)

Kyrkja kan ikkje både lære at einskapen i Henne ikkje kan brytast, og samstundes lære at denne einskapen har slutta å eksistere. Ein vert her tvinga til å velje mellom det den Katolske Kyrkja lærer og novus ordo. Valet står mellom det alle pavar alltid har lært fram til det andre vatikankonsiliumet og det som antipavane byrja å undervise med det andre vatikankonsiliumet som start.Ein kan ikkje både tru at misjon er "saue-røveri" og eit naudsynt steg for menneske si frelse.

 A) Ratzingers sine kjetterske lærer INNAN HAN VART VALD TIL (anti)PAVE . del 2 – Messias.

Joseph Ratzinger, The Jewish People and their Sacred Scriptures in the Christian Bible. 2001: ”Jødisk MESSIANSK FORVENTNING ER IKKJE FORGJEVES.."

Joseph Ratzinger, The Jewish People and their Sacred Scriptures in the Christian Bible. 2001: ”…å lese Bibelen slik jødedomen gjer det, involverar fylgjeleg ei underforstått akseptering av alle presupposisjonar, det vil seie, den fulle aksepteringa av kva jødedomen er, særskild då autoriteten frå skriftene og rabbinske tradisjonar, SOM EKSKLUDERAR TRUA PÅ JESUS SOM MESSIAS OG GUDS SON...KRISTNE KAN OG BØR INNRØMME AT DET JØDISKE VISET Å LESE BIBELEN PÅ ER EIT MOGELEG VIS..."

Joseph Ratzinger, God and the World, 2000, s.209: ”DET ER SJØLVSAGT MOGELEG Å LESE DET GAMLE TESTAMENTET SLIK AT DET IKKJE PEIKAR PÅ KRISTUS; DET PEIKAR DÅ IKKJE BERRE HEILT OG FULLT PÅ KRISTUS. Og om jødane ikkje kan sjå at løfta har vorte oppfylde i han, so er dette ikkje berre dårleg vilje hjå dei, men mest fordi tekstane er uklare...DER ER DIFOR REINT GODE GRUNNAR FOR Å FORNEKTE AT DET GAMLE TESTAMENTE REFERERAR TIL KRISTUS, OG FOR Å SEIE AT NEI, DET VAR IKKJE DETTE HAN SA. Og der er og gode grunnar for å referere til han- det er dette usemja mellom jødar og kristne handlar om."

Det skulle vere unaudsynt å måtte informere om at trua på Kristus som Messias er ei grunnleggjande dogme i Kristendomen. Ein kan ikkje kalle seg for Kristen og samstundes ikkje akseptere denne dogma. Dette siste utsegnet var eit godt døme på å utelukke ei Kristen dogme indirekte. Antipaven meiner at det ikkje berre er mogeleg, men og at det Gamle Testamentet MED GODE GRUNNAR kan lesast og tolkast som at det ikkje refererer til Jesus. Han pratar her naturlegvis om dei messianske profetiane. Alle Katolikkar burde kunne kjenne lukta av kjetteri på lange vegar. Kjettarar med sine dårlege viljer kjem sjølvsagt alltid til å leite etter vegar å vekkforklare det som er tydeleg. Desverre.
A) Ratzinger sine kjetterske lærer INNAN HAN VART VALD TIL (anti)PAVE . del 3 – Skriften.

Joseph Ratzinger, God and the World, 2000 s. 153: ”Det er noko anna å sjå på Bibelen som ein heilskap av Guds Ord, der alt relaterer til alt anna, og der alt vert avsløya etter kvart. Det er sjølvsagt slik at verken kriteriane for inspirasjon eller ufeilbarheit kan appliserast mekanisk. DET ER HEILT UMOGELEG Å VELJE UT EIN ENDE SETNING OG SEIE; JA, DENNE SETNINGEN FINN DU I GUDS STORE BOK, OG DIFOR ER DEN NØYDD TIL Å VERE SANNING I SEG SJØLV..."

Joseph Ratzinger, A New Song For the Lord, 1995, s.86: ”DEI HEIDENSKE SKAPELSESHISTORIANE SOM DEN BIBELSKE VERSJONEN DELVIS BASERAR SEG PÅ, endar utan unnantak i skipinga av ein kult, men kulta i dette høvet tek plass i syklusen av do ut des."

Sett i kontrast til kva Kyrkja alltid har lært:
Pave Pius IX, Vatikankonsiliumet, Sess III, kap 3, ex cathedra: ”Vidare, av Gudomeleg Katolsk Tru, MÅ ALT INNEHALD OG DET SOM STÅR SKRIVE I GUDS ORD VERTE TRUDD PÅ, og i tradisjonen, og på alt det som vert halde fram av Kyrkja, enten i ei einskild uttaling eller i Hennar ordinere og universelle læremakt, for å verte trudd på som Gudommeleg openberra."
("Further, by divine and Catholic faith, ALL THOSE THINGS MUST BE BELIEVED WHICH ARE CONTAINED IN THE WRITTEN WORD OF GOD and in tradition, and those which are proposed by the Church, either in a solemn pronouncement or in her ordinary and universal teaching power, to be believed as divinely revealed.”)

Pave Leo XIII, Providentissimus Deus, 18. november, 1893: ”FOR ALLE BØKER SOM KYRKJA TEK IMOT SOM HEILAGE OG KANONISKE, ER SKRIVE HEILT OG FULLT, MED ALLE DEIRA DELAR, ETTER DIKTERING FRÅ DEN HEILAGE ANDE: og so langt er det frå å vere mogeleg at ein feil kan sameksistere med inspirasjon, at inspirasjon ikkje berre er usameineleg med feil, men ekskluderar og avviser det som absolutt og naudsynt, då det er umogeleg at Gud Sjølv, den overlegne Sanninga, kan yttre noko som ikkje er sant. DETTE ER DEN URGAMLE OG UENDRANDE TRUA TIL KYRKJA, HØGTIDSAMT DEFINERT UNDER KYRKJEMØTA I FLORENSE OG TRIENT, og til slutt stadfesta og enno meir utførleg formulert av Kyrkjemøtet i Vatikanet."
("FOR ALL THE BOOKS WHICH THE CHURCH RECEIVES AS SACRED AND CANONICAL, ARE WRITTEN WHOLLY AND ENTIRELY, WITH ALL THEIR PARTS, AT THE DICTATION OF THE HOLY GHOST: and so far is it from being possible that any error can co-exist with inspiration, that inspiration not only is essentially incompatible with error, but excludes and rejects it as absolutely and necessarily as it is impossible that God Himself, the supreme Truth, can utter that which is not true. THIS IS THE ANCIENT AND UNCHANGING FAITH OF THE CHURCH, SOLEMNLY DEFINED IN THE COUNCILS OF FLORENCE AND OF TRENT, and finally confirmed and more expressely formulated by the Council of the Vatican.”)

Skrifta kan ikkje vere både ufeilbar i sin heilskap, dvs. ned til den minste iota (prikk) som Herren seier, og samstundes vere open for feil og lånetekstar frå heidenske myter. Den Heilage Anden treng ikkje å ta hjelp ifrå "heidenske" forteljingar for å redigere ei "skapelsesmyte", og dei gongane heidenske forfattarar vert siterte i Bibelen, so står det utrykkjeleg nemnd og fyller alltid ein funksjon. Me har difor her eit døme på ei mesta ordrett fornekting av det Kyrkja lærer om Heilag Skrift. Ratzingers kjetterske lærer går ikkje berre imot sjølve Skrifta, men gjennom å undergrave Skrifta sitt truverde og autoritet, so underdriv han indirekte det vittnesbyrdet som Skrifta formidlar om Herren Jesus Kristus.

A) Ratzinger sine kjetterske lærer INNAN HAN VART VALD TIL (anti)PAVE . del 4 – Det Petrinska embetet.

Joseph Ratzinger, Principles of Catholic Theology (1982), s.198: ”DET ER HELLER IKKJE MOGELEG, PÅ DEN ANDRE SIDA, FOR HAN Å VERTE REKNA SOM DEN ENDE MOGELEGE FORMA, OG DIFOR, SOM BINDANDE FOR ALLE KRISTNE DEN FORMA SOM PAVEDØMET HAR TEKE PÅ 1800- OG 1900-TALET. Den symbolske gesten av Pave Paulus VI, og særskild då han knebøygde framfor representanten for den Økumeniske Patriarken (kjettaren Athenagoras), var eit forsøk på å uttrykkje nett dette..."

Joseph Ratzinger, Principles of Catholic Theology (1982), s. 198-199: ”Med andre ord, ROMA MÅ IKKJE KREVE MEIR FRÅ AUST NÅR DET GJELD PAVEEMBETET ENN DET SOM HADDE VORTE FORMULERT OG VART LEVD ETTER I DET FYSTE MILLENIUMET. Då Partiarken Athenagoras den 25. juli 1967, i samband med at Paven hadde planar om å vitje Phanar, peika ut han som ettertredaren av St. Peter, som den høgst vyrde iblant oss, som ein som går framfor i miskunnsgjerningar, UTTRYKTE DENNE STORE KYRKJELEIAREN DET KYRKJELEGE INNHALDET AV DOKTRINA OM PAVEEMBETET SLIK SOM DET VAR KJENT UNDER DET FYSTE MILLENIUMET. ROMA SPØR IKKJE ETTER MEIR.

Set dette i kontrast med det som den Katolske Kyrka lærer:

Pave Pius IX, Mortalium Animos, 6 januari 1928: "MELLOM DEI (kjettarane og skismatikarane) ER DER VERKELEG NOKRE, SJØLV OM DEI ER FÅ, SOM GJEV DEN ROMERSKE PAVEN DET LEIARSKAP AV ÆRA eller berre ein viss jurisdiksjon eller makt, men dette ser dei ikkje på som noko som har sitt opphav i den Gudommelege lova, men berre etter einigheit hjå dei trufaste."
(”AMONG THEM (heretikerna och schismatikerna) THERE INDEED ARE SOME, THOUGH FEW, WHO, GRANT TO THE ROMAN PONTIFF A PRIMACY OF HONOR or even a certain jurisdiction or power, but this, however, they consider not to arise from the divine law but from the consent of the faithful.”)

Pave Pius IX, Vatikankonsiliet, ex cathedra: "...alle dei trufaste av Kristus MÅ TRU at den Apostoliske Kyrkja og den Romerske Paven held overlegenhet over heile verda...Dette er doktrina til den Katolske Sanninga som ingen kan forkaste og samstundes behalde trua si og frelsa."
(”….all the faithful of Christ MUST BELIEVE that the Apostolic See and the Roman Pontiff hold primacy over the whole world…This is the doctrine of Catholic truth from which no one can deviate and keep his faith and salvation.")

Pave Bonifacius VIII, Unam Sanctam, 18. november 1302:, ex cathedra: "...me erklærer, me proklamerar, me definerar at det er absolutt naudsynt for frelsa at kvart menneske underordnar seg den Romerske Paven."
(”…we declare, we proclaim, we define that it is absolutely necessary for salvation that every human creature be subject to the Roman Pontiff.”)

 For dei som skulle undre på om ein risikerar si eiga frelse ved å ikkje tru at Benedictus XVI er Pave, so er svaret enkelt. Nei, ikkje ein gong i fylgje Ratzinger sjølv! Ratzinger tryr ikkje ein gong på at me hadde ein Pave med den myndigheit som me tilskriv ein slik i dag for 1800 år sidan. Ratzinger trur, i opposisjon mot Vatikan I, at det ikkje i det haile teke er naudsynt å underkaste seg ein legitim Pave for å verte frelst. Benedictus XVI motseier bulla Unam Sanctum og berre av den anledninga kan ein ikkje akseptere han som Pave. Ettersom Unam Sanctum er ufeilbar, eit dokument som seier at ALLE MÅ UNDERKASTE SEG PAVEN FOR Å FRELSAST, so kan ikkje Ratzinger kome og seie noko anna. Ein må difor velje mellom Unam Sanctum og Ratzinger/Benedictus XVI.
            Eit anna bevis for at Ratzinger og foregjengarane hans ikkje aksepterte innehaldet i Unam Sanctum er faktumet at novus ordo oppheva exkommuniseringane av dei austlege kjettarane den 7. desember 1965, og har etter denne tida kalla desse for "hyrdingar i Kristi Kyrkje." der er heller ikkje noko som heiter "partiell kommunion" i Kyrkja. Ein er enten i full kommunion eller ikkje i kommunion i det heile teke med den Katolske Kyrkja. Poenget er i alle høve at anti-kyrkja lyfter vekk exkommuniseringane frå 1054, men utan at desse austlege kjettarane har forkasta sine mange kjetterske lærer ikring Pavedømet, og heller ikkje i spørsmål som rører seg om t.d arvesynd. Kvifor vart dei eigentleg exkommuniserte? Dei trudde då og på Peter som Kristi Vikarie? Jaudå, men dei forkasta Petri universelle jurisdiksjon- ein jurisdiksjon som dei framleis forkastar i dag. So spørsmålet blir igrunn kvifor i alle dagar novus ordo opphevde exkommuniseringa? I ljos av Vatikan II og det Benedictus XVI lærer ovanfor, so er det klart at ein ikkje lenger ser det som naudsynt for heile verda å underkaste seg det Petrinske embetet. Ein trur heller ikkje at dagens Paveembete er det det ein gong var, og Ratzinger hevdar kjettersk at dogmene som utkrystalliserte seg på 18- og 1900 talet ikkje har vorte uttrykte tidlegare og difor ikkje treng å aksepterast av kjettarar...

A) Ratzinger sine kjetterske lærer INNAN og etter at HAN VART VALD TIL (anti)PAVE . del 5 – Protestantisme.

Joseph Ratzinger, Theological Highlights of Vatican II, 1966 s. 61,68: ”...Samstundes HAR DEN KATOLSKE KYRKJA INGEN RETT TIL Å ABSORBERE ANDRE KYRKJER... EIN GRUNNLEGGJANDE EINSKAP-  AV KYRKJER SOM FORBLIR KYRKJER, MEN SOM SKAL VERTE EI KYRKJE- MÅ BYTE UT IDÉEN OM OMVENDING."

Joseph Ratzinger, Principles of Catholic Theology (1982), s. 263: ”DET SOM I LUTHER GJER ALT ANNA MOGELEG Å BÆRE, ER GRUNNA HANS STORE OG INDERLEGE ANDELEGHEIT..."

Joseph Ratzinger, Principles of Catholic Theology (1982), s. 304: ”…Taize (protestantisk ”kloster”) har utan tvil vore det leiande dømet for økumenisk inspirasjon...LIKNANDE TRUSSAMFUNN (sic!) OG FELLES BUFORHOLD BØR ETABLERAST PÅ ANDRE STADER.."

Antipåve Benedict XVI, 17. august 2005 angåande den avlidne ”broder” Roger Shutz (den protestantiske grunnaren av eit kjettersk økumenisk ”kloster”): ”BRODER ROGER SHUTZ er no i hendene på evig godheit, evig kjærleik; HAN HAR KOMME FRAM TIL EVIG GLEDE.."

Antipåve Benedictus XVI, I sin tale till protestantar under verdsungdomsdagen 19. august 2005: ”Og me spør no: Kva meinast med å GJENOPPRETTE EINSKAPEN HJÅ ALLE KRISTNE?... DENNE EINSKAPEN BETYR IKKJE DET ME SKULLE KALLE ØKUMENIKK AV GJENVENDELSE: ALTSO Å FORNEKTE OG AVVISE EINS EIGEN TRUSHISTORIE. ABSOLUT IKKJE!"

Det skulle vel ikkje vere naudsynt å ta opp att St. Gregorius den Stores maxim: "Den Heilage universelle Kyrkja lærer at det ikkje er mogeleg å tilbe Gud i sanning utan at ein er i Henne OG FORSIKRAR OM AT ALLE SOM ER UTANFOR HENNE IKKJE VERT FRELSTE."
(”The holy universal Church teaches that it is not possible to worship God truly except in her AND ASSERTS THAT ALL WHO ARE OUTSIDE OF HER WILL NOT BE SAVED.”)

Det er ikkje slik at alle som er katolikkar vert frelste, nei, ein majoritet av dei taper og sine sjeler ettersom dei ikkje praktiserer det som Kyrkja deira lærer. Men om det er vanskeleg å verte frelst som Katolikk, so er det umogeleg å verte frelst som ikkje-Katolikk! Eg må likevel få poengtere at for einkvan som har akseptert Vatikanum II, skulle det vere heilt meiningslaust å evangelisere for ein protestant. Benedictus XVI motset seg heilt tydeleg ein slik tanke. Han tykkjer ikkje berre at Luther var ein stor teolog, men han ber ilag med protestantar, han deler ut kommunion til dei, han er aggressiv imot all form for aktiv misjonsevangelisering og konverteringar. Sjå t.d. korleis han behandla dei 400 000 anglikanarane som nylig ville slutte seg til den "Katolske Kyrkja." Han ba dei oppriktig om å bli att i den anglikanske sekta for å ikkje "gjere skade på den økumeniske dialogen". Det er difor vanvittig for nokon i novus ordo å freiste å konvertere ein protestant, eller nokon frå ein annan religion for den saks skuld..

Dette innlegget byrjar jo allereie å verte langt, og då har eg ikkje gått inn på meir enn ein brøkdel av all galenskap som desse lirar av seg. Benedictus har manifesterte kjetterilærer som spreier seg frå kor vidt udøpte born vert frelste eller ikkje til Sakramenta. Eg har heller ikkje gått særskild mykje inn på punkt B): alt som han har sagt og gjort etter at han vart vald til "pave."

Eg legg ut dette som det er no, og oppdaterar kanskje med litt meir "kjetteri-knask" i neste innlegg. Poenget er jo at ein Katolikk som underordnar seg noko(n) som ikkje er Katolsk vert sjølv ein kjettar. Tenk på det og kom dykk ut av novus ordo anti-kyrkja snarast!

Me har jo allerie bevist punkt 1-7:
1) At dogmer skal forståast slik som dei alltid har vorte definerte, og 2) me er samde om at ein er ein kjettar om ein so berre skulle fornekte ei ende dogm! 3) det er mogeleg å fornekte ei dogm i opposisjon imot definisjonen, eller ved å halde på eit syn som utelukkar definisjonen. 4) Kjettarar er ikkje ein del av Kyrkja. 5) Ein kjettar kan ikkje gyldig veljast til Pave, sjølv om so heile kardinalkollegiet er samde om det og uansett kor lang tid det har gått. 6) Ein Pave som fell i kjetteri/heresi, fell og i kraft av dette utanfor Kyrkja og opphøyrer difor å vere overhovudet for ein lekam som han ikkje lenger er ein del av. 7) Ipso facto latae sentiae exkommuniseringar treng ikkje ein deklarasjon for å ha verkande kraft.

Og i dette innlegget har me bevist at 8) Joseph Ratzinger fornekta dogmer innan si påståtte ”upphøging til pontifikatet”. Som kjettar og ikkje-Katolikk kunne han difor aldri bli Pave. Hans noverande kjettarlærer har me enno berre nemnd kort.
9) Me har og sett at novus ordo ikkje kan være den Katolske Kyrkja, då dei lærer tvert imot tidlegare definerte dogmer. Ettersom Kyrkja ikkje kan ta feil, eller sanninga endrast – fylgjer det at novus ordo ikkje er den Katolske Kyrkja. (punkt 9 skal eg prøve å gå enno meir inn på i neste innlegg..)