Ei andakt av Thomas A. Kempis (1380-1471)

Denne andakta er henta frå verket "Om Kristi etterfylgjing, -fire bøker av Thomas A. Kempis." Thomas A. Kempis vart fødd i 1380 (evt. i 1379) i Kempen ved Rhen. Etter avslutta studier gjekk han med i augustinarkorherrane sin orden og vart seinare prior for klosteret Sankta Agnes ved Zwolle i Holland. Kempis var ein lærd teolog, men vart mest kjend for si enorme fokusering på å leve det sanne Kristne livet. Han skreiv heile tida ned små observasjonar og reflekteringar som han fekk i kvardagen, og samla på desse for å bruke dei i bøkene og traktatane sine. Verket "Om Kristi etterfylgjing" vart opphaveleg skrive på middelalderslatin, men har gjennom tidene vorte utgjeve i over 3000 ulike opplag på dei mest skilde språk. (Visse oversettjarar har desverre ikkje alltid halde seg til grunnteksten, men endra litt på innhaldet her og der for at det skulle passe inn med deira eigen konfesjon. Ei bra oversettjing er G.J.V. Ericsson si svenske utgåve med imprimatur frå 1918.) For høg og låg, lekmann og lærd vart dette ei andaktsbok som alle trong og trakta etter, og ho har, som fyst i rekkja etter Bibelen, vorte den mest leste og mest ikringspreidde oppbyggjingsboka som nokon sinne har eksistert. Thomas A. Kempis døydde den 26.juli 1471.

Bok 1, kapittel 18: "Om føredømet åt dei heilage fedrane!"

Sjå på det levande dømet åt dei heilage fedrane, der sann fullkomming og Gudsfrykt avspegla seg, og du skal sjå kor lite, ja, nestan inkje det er som me gjer. Akk, kva er vårt liv når det vert jamført med deira? Helgena og Kristi vener har tent Herren i svolt og tørste, i kulde og nakenheit, i arbeid og møa, i vake og faster, i bøner og heilage observasjonar, under forfylgjing og mange skuldingar.

              Å, kor mange og vanskelege kvaler leid ikkje Apostlane, martyrane, sannarane, møyene og alle andre som ville fylgje i Kristi fotspor! For i denne verda har dei hata sitt eige liv for å bevare det til det evige livet. (Jamfør Joh 12:25) Å, kva for eit strengt og forsakande liv levde ikkje dei heilage fedrane i ørkenen! Kor langvarige og vanskelege freistingar har dei ikkje fått utstå. Kor ofte vart dei ikkje plaga av fienden! Kor mange, kor brennande bøner har dei ikkje bore fram for Gud! Kva for ei streng avståing har dei ikkje utøva! Kor stor nit og alvor har dei ikkje hatt for si andelege fullkoming! Kor harde slag har dei ikkje kjempa seg gjennom for å kue børene! Kor rein og skikkeleg var ikkje deira stunding etter Gud? Dei arbeidde om dagen og om natta gav dei seg over til bøn utan oppehald, ja, sjølv under arbeidsdagen held dei fram med å oppmerksame bøna.

             All si tid nytta dei vel; kvar time som dei la ned i omgjenge med Gud verka som berre ei kort stund, og søte observasjonar fekk dei ofte til å gløyme vekk til og med dei mest naudsynte lekamlege forfriskningar. Dei forsaka alle rikedomar, vyrdnader og ærestillingar, vener og kjære; dei trakta ikkje etter noko av det som høyrde verda til, dei unna seg knappt nok det som er livsnaudsynt. Å måtte tene kroppen, sjølv om det berre var for det heilt naudsynte, smerta dei. Fattige var dei difor i jordiske ting, men rike i nåde og dygd. På utsida leid dei manglar, men på innsida vart dei oppfriska av Guds nåde og trøyst.
            For verda var dei framande, men Gud stod dei nære og dei var Hans betrudde vener. I eigne auge tykte dei å sjå seg som inkje og var forakta av verda, men i Guds auge var dei dyrebare og høgt elska. Dei utøvde sann audmjuke, dei levde i enkel lydnad, dei vandra i kjærleik og tolemod; difor vaks dei dagleg til i anden, og vann stor nåde hjå Gud. Dei er sette som eit føredøme for alle ordensmenn og burde sterkare oppmuntre oss til å gjere framsteg, som stilnar av dei lunka si von.
          Å, kor stor var ikkje alle desse ordensmenn si ihuge i byrjinga av deira heilage orden! For ei andakt i bøna! For ein konkurranse i dygda! For ei streng tukt! Kor stor vyrdnad og lydnad blomstra ikkje hjå dei for reglane åt ordensstiftarane deira! Framleis i dag vittnar fotspora som dei etterlet seg om at dei i sanning var heilage, fullkomne menn, som i sin harde kamp trampa verda under føtene sine. No (1400-talet) held ein den for stor, som ikkje bryt reglane, om han berre med tolemod lid det som han vert pålagd.
         Å, for ei lunka innstilling, å, for ei treigheit i vår ståe, at me so snart veik ifrå det tidlegare slitet og med lettheit og utan ork let oss leia i livet! Gud gjev, at forbetringsvegen ikkje måtte slumre heilt i deg, som so ofte har skoda dei Gudfryktige sitt føredøme!