Den vesle skaren av dei som vert frelste, del 3/3

Gud ynskjer at alle menneske skal verte frelste!

 På hundrevis av stader i den Heilage Skrifta, fortel Gud oss at Han i sanning ynskjer at alle menneske skal verte frelste. "Er det Min vilje at ein syndar skal døy, og ikkje at han skulle verte omvend frå vegen sin og leve?...Eg lever, seier Herren Gud. Eg ynskjer ikkje syndarens død. Omvend dykk og lev." Når nokon vil noko særs mykje, vert det sagt at han døyr av begjær; det er ei overdriving. Men Gud ville og vil framleis frelse oss so mykje at Han døydde grunna dette ynskjet, og Han leid dauden for å gje oss liv. Denne viljen til å frelse alle menneske er difor ikkje berre ei berørt, ytleg og tilsynelatande Guds vilje, det er ei verkeleg, effektiv og gagnleg vilje; for Han gjev oss alt me treng som gagnar oss mest for at me skal verte frelste. Han gjev oss ikkje dette for at me ikkje skal nå målet; Han gjev oss dette med ei sannferdig vilje, med intensjonen at desse gåvene skal oppnå det dei vart gjeve for. Og om dei ikkje oppnår målet, Syner Han seg såra og fornærma over det. Han befalar sjølv dei fordømde til å ta dei bruk for å kunne verte frelste; Han formanar dei til dette; Han pålegg dei dette; og om dei ikkje gjer dette, syndar dei. Difor, lat dei gjere dette og slik verte frelste.

Enno meir, då Gud ser at me ikkje kunne nytte reiskapane som Han har gjeve oss utan Hans nåde, utan Hans hjelp, so gjev Han oss anna hjelp; og om denne hjelpa vert verande utan framgong, er det vår eigen feil; for med desse same hjelpemiddela kan ein misbruke dei og verte fordømd med dei, mens ein annan kan gjere rett og verte frelst; han vert kanskje til og med frelst med mindre kraftfulle hjelpemiddel. Ja, det kan hende seg at me misbrukar ein større nåde og vert fordømde, mens andre samarbeidar med mindre nåder og vert frelste.

Sankt Augustinus utbryt, "Om difor nokon då vender seg vekk frå rettferda, vert han boren vekk av sin frie vilje, leia av si eiga bøying til synd, forført av si ega overtyding." Men for dei som ikkje skjønar seg på teologi, so er det dette eg vil seie åt dei: Gud er so god at når Han ser ein syndar springande mot si eiga forderving, spring Han etter han, ropar på han, går med han like til helvetesporten. Kva vil Han ikkje gjere for å omvende han? Han sender han gagnleg inspirasjon og heilage tankar, og om dette ikkje ber frukt, vert Han sint og indignert, Han fylgjer etter han. Vil Han slå han? Nei. Han slår i lufta og tilgjev han. Men syndaren omvender seg framleis ikkje. Gud sender han ein dødeleg sjukdom. Den er i sanning slutten for han. Nei, brør, Gud botar han; syndaren vert sta og ond, og Gud ser i si miskunn etter ein annan veg; Han gjev han enno eit år, og då dette året er over, gjev Han enno eit år. Men syndaren ynskjer framleis å kaste seg sjølv ned i helvetet på trass av alt dette, so kva skal Gud gjere? Overgjev Han syndaren? Nei. Han tek han i handa, og mens han har ein for i helvetet og ein utanfor, held Han fram med å forkynne for han, Han naudbed han om ikkje å misbruke all denne nåden. No spør eg deg, om den mannen vert fordømd, er det ikkje sant at Han vert fordømd utan at det var Guds vilje og på grunn av at han sjølv ynskjer å verte fordømd? Kom og spør meg no: Om Gud ynskja å fordømme meg, kvifor skapa Han meg då? 

Utakksame syndar, lær i dag at om du vert fordømd, er det ikkje Gud som skal ha skulda, men du og din eigen vilje. For å overtyde deg om dette, gå ned til sjølve djupa i avgrunnen, og der skal eg syne deg ein av dei onde, forbanna sjelene som brenn i helvetet, slik at denne kan forklare sanninga for deg. Her har du ein no: "Sei meg, kven er du?" "Eg er ein stakkars avgudsdyrkar, fødd i eit ukjent land; eg fekk aldri høyre om Himmelen eller helvetet, eller om det som eg no lid av." "Fattige stakkar! Gå din veg, det er ikkje deg eg leitar etter." Ein annan kjem, der er han. "Kven er du?" "Eg er ein skismatikar frå endane av Tartaria; eg levde alltid på usivilisert vis, visste knappast at der er ein Gud." "Du er ikkje den eg leitar etter; far attende til helvetet." Her kjem enno ein. "Og kven er du?" "Eg er ein stakkars kjettar frå Nord. Eg vart født under Polaren og såg aldri verken solljos eller ljoset frå Trua." "Det er ikkje deg eg som eg leitar etter heller, far attende til helvetet." Brør, hjarta mitt brest når eg ser desse stakkarane som aldri kjende den Sanne Trua no mellom dei fordømde. Vit likevel at domen til fordøming vart utropa mot dei og dei fekk høyre, "Di fordømming kjem frå deg." Dei vart fordømde fordi dei ville det. Dei fekk so mykje hjelp frå Gud for å verte frelste! Me veit ikkje kva dette var, men dei veit det sjølve so altfor godt, og no ropar dei ut, "Å, Herre, Du er rettvis... og Dine domar er rettvise."

Brør, de skal vite at den eldste trua er Guds Lov, og at me alle ber henne rundt innskrive i hjarta våre; slik at ho kan lærast utan ein lærar, og at det er nok å ha ljoset frå sunn fornuft for å kunne vite om alle boda i Lova. Dette er grunnen til at til og med barbarar gøymde seg når dei begjekk synder, då dei visste at dei handla feil; og dei vert fordømde for å ikkje ha fulgt den naturlege lova skrive i hjarta deira; for hadde dei halde henne skulle Gud heller ha lete eit mirakel hende enn å late dei verte fordømde. Han skulle ha sendt dei nokon som kunne lære dei og hadde gjeve dei andre hjelpemiddel, som dei sjølve gjorde seg uverdige til å motta gjennom å ikkje leve i samsvar med inspirasjonen frå deira eigne samvite, som aldri svikta i å åtvare dei om det gode dei burde gjere og det onde som dei måtte unngå. Slik er det deira eige samvite som klagar dei ved Guds Domstol, og det held fram med å gjere dette utan oppehald i helvetet, "Di fordømming kjem frå deg sjølv." Dei veit ikkje kva dei skal svare og vert nøydde til å sanne at dei fortener denne lagnaden. Då so, om desse utruande ikkje har noko orsaking, vil der verte ei for ein Katolikk som hadde so mange sakrament, so mange preike, so mange hjelpemiddel til sin disposisjon? Korleis skal ein slik våge å seie, "Om Gud skulle fordømme meg, kvifor skapa Han meg då?" Korleis skal han våge å tale på dette viset, når Gud gjev han so mange hjelpemiddel for å verte frelst? So lat oss halde opp med å forvirre han.

De som lid i avgrunnen, svar meg! Er der mange Katolikkar hjå dykk? "Det er det i sanning!" Kor mange? Lat ein av dei koma hit! "Det er umogeleg, dei er for langt nede, og å få dei til å koma opp hit skulle vende heile helvetet opp og ned; det skulle vere enklare å stogge ein av dei i den stunda han fell ned." So talar eg då til dykk som lever i vanen av dødssynd, i hat, i gjørma av lasta av ureinskap, og som kjem nærare helvetet for kvar dag som går. Hald opp og vend om; det er Jesus som kallar dykk og som, med Sine sår, ropar åt dykk, "Min son, om du vert fordømd har du berre deg sjølv å skulde: 'Di fordømming kjem frå deg sjølv.' Lyft opp augene dine og sjå alle nåder som eg har gjeve deg i rike mengder for å sikre di evige frelse. Eg kunne ha laga det slik at du vart født i ein skog i Barbari; det er dette eg gjorde åt mange andre, men eg let deg verte født i den Katolske Trua; eg let deg oppsedast av ein slik god far, slik ei ypperleg mor, med dei reinaste instruksar og lærer. Om du på trass av alt dette vert fordømd, kven sin feil kjem det til å vere? Din eigen, Min son, din eigen: 'Di fordømming kjem frå deg sjølv.'

"Eg kunne ha kasta deg i helvetet etter at du begjekk den fyste dødssynda, utan å vente eit sekund: Eg gjorde det mot so mange andre, men Eg hadde tolmod med deg, Eg venta på deg i mange, lange år. Eg ventar framleis på deg i boten. Om du er fordømd på trass av alt dette, kven har skulda? Du sjølv, Min son, du sjølv: "Di fordømming kjem frå deg sjølv." Veit du kor mange som har døydd framfor dine eigne auge og vart fordømde? Det var ei åtvaring åt deg. Veit du kor mange andre Eg sette attende på rett veg som eit døme for deg? Hugsar du kva den framifrå bekjennaren fortalte deg? Det var Eg som bad han om å seie det åt deg. Oppmoda han deg ikkje til å endre på livet ditt, og å gjere ei god skriftehandling? Det var Eg som inspirerte han. hugsar du den preika som rørde ved hjarte ditt? Det var Eg som leidde deg dertil. Og kva har funne stad mellom deg og Meg i det løynde i hjartet ditt,... det kan du aldri gløyme.

"Dei indre inspirasjonane, den klare kunnskapen, den kontinuerlege angeren i samvitet, skulle du våge å fornekte dei? Alle desse var so mange hjelpemiddel frå Min nåde, då Eg ynskja å frelse deg. Eg nekta å gje dei til mange andre, og Eg gav dei til deg då Eg elska deg djupt. Min son, Min son, om Eg tala til dei so mjukt som Eg talar åt deg idag, kor mange andre sjeler vender attende til den rette vegen! Og du... du vender Meg ryggen. Høyr på det Eg har å seie deg, for dette er Mine siste ord: Du har kosta Meg Blodet Mitt; om du vil verte fordømd på trass av Blodet som Eg felde for deg, legg ikkje skulda på Meg, du har berre deg sjølv å skulde, og gjennom all eve, gløym ikkje at om du vert fordømd på trass av Meg, vert du fordømd fordi du ynskjer å verte fordømd: 'Di fordømming kjem frå deg sjølv.' "

Å min gode Jesus, sjølve steinane skulle dele seg om dei høyrde desse orda, slike mjuke uttrykk. Er der nokon her som ynskjer å verte fordømde, med so mange nåder og hjelpemiddel? Om der er ein, lat han høyre på meg, og lat han so stå imot om han kan.

Baronius fortel at etter Julian Apostaten sitt vidkjende fråfall, fekk han slikt voldsomt hat mot den Heilage Dåpen at han dag og natt søkte etter vegar å utslette sin eigen. Grunna dette førebudde han eit bad av geiteblod åt seg og sette seg i det, med ynskje om at det ureine blodet frå eit offer konsekrert åt Venus skulle slette ut den heilage karaktæren av Dåpen frå hans eiga sjel. Slik oppførsel verkar avskyeleg for dykk, men om planen åt Julian hadde lukkast er det sikkert at han skulle ha lide mykje mindre i helvetet.

Syndarar, rådet eg ynskjer å gje deg kjem heilt sikkert til å verke underleg for deg, men om du skjønar det rett, har det tvert imot sitt opphav i mi medkjensle for deg. Eg naudbed deg på mine kne, ved Kristi Blod og ved Maria Hjarte, endre livet ditt, kom attende til vegen som leier til Himmelen og gjer alt du kan for å tilhøyre den vesle skaren av dei som vert frelste. Om du istadenfor dette, ynskjer å halde fram på vegen som leier til helvetet, finn i det minste eit vis å utslette dåpen din på. Ve til deg om du tek Jesu Heilage Namn og den heilage karaktæren av den Kristne inngravert på sjela med deg ned i helvetet! Di plage vil berre verte større. So kva råder eg deg til å gjere: Om du ikkje vil omvende deg, gå på denne dagen og be din eigen pastor om å utslette namnet ditt frå dåpsregisteret, slik at ikkje eit ende minne om at du ein gong var ein Kristen finnst att; naudbed Skyddsengelen din om å utslette frå nådeboka si kvar inspirasjon og hjelp som han har gjeve deg på Guds bod, for ve til deg om Han kjem dei i hug! Sei til Vår Herre at Han skal ta Trua si attende, dåpen Hans og sakramenta Hans.

Vert du fylt av gru når du tenkjer på dette? Vel, kast då deg sjølv ned framfor Jesu Kristi føter og sei åt Han med tårevåte auge og eit botferdig hjarte: "Herre, eg sannar at fram til no har eg ikkje levd som ein Kristen. Eg er ikkje verdig å verte rekne mellom dine utvalde. Eg innser at eg fortenar å verte fordømt; men Din nåde er stor, og full av tiltru til di Miskunn seier eg deg at eg ynskjer å frelse sjela mi, sjølv om eg må gje opp formuen min, æra mi, livet mitt, berre eg vert frelst. Om eg fram til no har vore utru, so angrar eg, eg er lei meg, eg hatar min utruskap, eg bed Deg audmjukt om forlating for syndene mine. Tilgjev meg, gode Jesus, og styrk meg og, slik at eg kan verte frelst. Eg bed Deg ikkje om rikedomar, æra og framgong; eg bed Deg berre om dette eine, å frelse sjela mi."

 Og du, Å Jesus! Kva seier Du? Å Gode Hyrding, sjå dei vekkvandra sauene som vender attende til Deg; omfemn den angrande syndaren, velsign kvart eit sukk og kvar ein tåre han kjem med, eller velsign desse menneska som er so veldisponerte og som ikkje ynskjer noko anna enn å frelse sjelene sine. Brør, ved Vår Herre sine føter, lat oss halde fram at me ynskjer å frelse sjelene våre, uansett kva det skulle koste oss. Lat oss alle seie åt Han med tårevåte auge, "Gode Jesus, eg ynskjer å frelse sjela mi," Å velsigna tårar, Å velsigna sukk!

Konklusjon!

Brør, eg ynskjer å sende dykk alle trøysta heim att idag. So om de spør meg om mine eigne kjensler når det gjeld talet på dei som vert frelste, kjem det no: Enten det er mange eller få som vert frelste, so seier eg at kvar den som ynskjer å verte frelst, vert frelst; og at ingen kan verte fordømd om han ikkje sjølv ynskjer å verte det. Og om det er sant at særs få vert frelste, er det grunna at so få lever vel. Angåande alt det andre, jamfør desse to syna; det fyste hevdar at fleirtalet av Katolikkar vert fordømde, det andre hevdar det motsatte, at majoriteten av Katolikkar er frelste. Sjå for deg ein engel sent frå Gud for å stadfeste det fyste synet, som kjem for å fortelje deg at ikkje berre vert dei fleste Katolikkar fordømde, men at av heile denne kyrkjelyden som er samla her, er det berre ein som vert frelst. Om du lyder Guds Bod, om du foraktar korrupsjonen i denne verda, om du omfemner Jesu Kristi Kross med ein botferdig ande, då kjem du til å verte den eine som vert frelst.

Sjå no for deg den same engelen vende attende til deg for å stadfeste det andre synet. Han fortel deg at ikkje berre vert majoriteten av Katolikkar frelste, men at ut av heile denne kyrkjelyden er det berre ein som vert fordømd, og alle dei andre vert frelste. Om du etter dette held fram med utnyttinga, hemneaksjonane dine, dine kriminelle handlingar, din ureinskap, so vert det i sanning du som vert fordømd.

Kva nytte har me av å vite om det er mange eller få som vert frelste? Sankt Peter seier oss "Strev etter å gjere di utveljing sikker med gode gjerningar." Då Sankt Thomas Aquinas syster spurte han kva ho måtte gjere forå komme til Himmelen, sa han, "Du vert frelst om du ynskjer å verte det." Eg seier det same åt deg, og her er bevis for orda mine. Ingen vert fordømde utan at dei fyst begår ei dødssynd; dette er av trua. Og ingen begår dødssynd utan at han vil det: dette er ein udiskutabel teologisk proposisjon. Difor er det ingen som hamnar i helvetet utan at han sjølv vil det; konsekvensen er sjølvklår. Er ikkje dette nok til å trøyste deg? Gråt over tidlegare synder, gjer gode skriftemål, synd ikkje meir i framtida, og du vil verte frelst. Kvifor plagar du deg sjølv slik? For det er sikkert at du er nøydd til å begå ei dødssynd for å hamne i helvetet, og for å begå ei dødssynd må du sjølv ville det, og fylgjeleg er det ingen som hamnar i helvetet utan at han sjølv ynskjer det. Dette er ikkje berre mi oppfattning, dette er ei unekteleg og særs trøystande sanning; måtte Gud gje deg å skjøne dette, og måtte Han velsigne deg. Amen.