DEN TOTALE IRRASJONALITETEN I DEN MAHOMETANSKE RELIGIONEN!
MAHOMETANAR, som observerar den jødiske omskjærelsesskikken og som held fast ved omlag kvar ende kjetterske lære som er, står midt imellom Jødar og andre kjettarar. Det skal verte vår siste, og ikkje særskild vanskelege oppgåve å attendevise dei. Eg seier at det ikkje vert ei vanskeleg oppgåve, då alle som kjenner til religionen og les koranen åt Mahomet (Muhammed), med det same må verte overtygde om idiotien i systement han kom med. All religion, for å vere sann, må vere enten overnaturleg, eller må ha sitt oppkome i ljos av den naturlege religionen. Den mahometanistiske overtrua kan ikkje vere inspirert av noko visdom, verken menneskeleg eller Gudommeleg, då ein kan sjå at kven som helst, uansett om dei er kunnige i filosofi eller ikkje, enkelt kan motbevise henne.
Koranboka, eller samlinga av forskrifter, vittnar rikeleg om ignoransen åt forfattaren Mahomet. Innehaldet er køyrd ihop på slikt forvirrande vis at eg er overtygd om at ingen i verda kunne organisere dei. Denne mangelen på metode er eit tydeleg teikn på ignoranse eller på falsk dømekraft. Men Koranen er og so full av eventyr og umoral at han heller fortener latterleggjering enn seriøs analyse. Det er tydeleg at ei slik lov ikkje hadde si oppkome frå sunn fornuft, og enno mindre frå overnaturleg inspirasjon, då- som me har synt tidlegare, det som går imot naturleg ljos og går imot overnaturleg visdom. Som sagt, ei dårleg byrjing får sjeldan eller aldri ei god avslutning. Mahometanismen byrja med Mahomet, som historia fortel oss var ein særs urimeleg og prinsipplaus mann, ein horkar og ein røvar. Han leid av epileptiske anfall som ofte fekk han til å falle til marka, og desse falla tilskreiv han som colloquier med ein engel. Gradvis, og ikkje gjennom argumentasjon men gjennom vold og bestikkelsar, fekk han samla ikring seg ei mengd uutdanna og forderva menn; og med deira hjelp erobra han mengder av menneske. Ei sekt som byrja på slikt vis skulle sansynleg vis ikkje ha ei god ending.
I Koranen godtek Mahomet både det Nye og det Gamle Testamentet. Han berømmer Kristus som ein sann profet, fødd av Maria Møy. Men på trass av dette skuldar han dei Kristne for å ha forfalska både det Gamle og det Nye Testamentet. Ei slik skulding vert enkelt avvist av kvar og ein som granskar den eksisterande einsartinga mellom utgåvene av det Gamle og Nye Testamentet, enten det er skrive på hebraisk, gresk, latin eller noko anna språk, moderne eller gammalt. Om dei Kristne hadde klussa med Skriftene, korleis kunne då Bibelutgåvene vere einsarta? Dette er herleg, då dei eksisterar på so mange språk, og skrive i so mange bøker, både jødiske og Kristne, gamle og moderne. Denne sjølve einsartinga i alle utgåvene av Skriftene er eit tydeleg bevis på at eventyra åt Mahomet, og sjølve Koranen berre er eit vev av lygner. Som sagt, ein sann religion vert grunna med formålet å lære ut eit liv i dygda. Resultatet er utøving av eit reint hjarte. Intensjonen er at religionen skal gjere rom for kontemplasjonen over Gudommelege mysterium.
Religionen åt Mahomet er fullstendig materialistisk. Han overser heilt sann saligheit, då han ikkje lovar sine etterfylgjarar noko anna i det komande livet enn nytinga av sanseleg tilfredsstilling. Der er ikkje noko grunnlag for å seie at Mahomet tala allegorisk. Koranen inneheld ikkje ei ende forklaring av likningar, slik som ein kan finne i våre Skrifter. Hjå mahometanar ser me heller ikkje nokon mirakel eller manifesteringar av Gudommelege fenomen, slik som me har i den Kristne religionen. Mahomet, som sjølv erkjenner Kristus som Guds sendebod, med oppgåva å omvende verda gjennom mirakel, sa at han sjølv var sendt frå Himmelen for å omvende henne gjennom sverdet. Denne pretensjonen var heilt tydeleg latterleg; då Gud ikkje gler seg i tyranni og heller ikkje i tvangsteneste. Der er ikkje noko slåande i doktrinene ein finn i Koranen; men mahometanarane tykkjer at dei uttalar noko fantastisk når dei seier desse orda; "Der er berre ein Gud og Mahomet er hans profet"; "Gud er stor og mektig". Desse, og liknande fraser er ofte oppattekne, og til desse legg dei til eventyr som til og med borna våre latterleggjer.
Som sagt, mahometanarane, til skilnad frå dei Kristne, har ingen profetar, ingen heilage menn, ingen utførarar av himmelske under. Dei ærar som helgenar særskilde galningar som forkrøplar lekamane sine, utfører merkelege narrestrekar og som ikkje veit noko om Gudommelege ting. Mahomet motseier og heile tida seg sjølv i sin eigen Koran. Han seier at han ikkje veit om han og etterfylgjarane hans er på frelsesvegen; og at han trur at ingen kan forstå lova hans. Dette er for meg eit overraskande element, at han ikkje vart steina av sitt eige folk for å ha gjeve dei eit uintelligent lovsystem, og for å late dei stå att med uvissa om deira eiga frelse. Då lova hans ikkje kan stødast verken av sunn fornuft, mirakel eller av ei heilag livsføring, er ho i sanning eit hån. Om Mahomet hadde freista å grunnfeste religionen sin gjennom forkynning, hadde vranglærene vore lette å halde fram. Men, då han visste at læra var umogeleg å forsvare på logiske grunnar, synte han seg taktisk nok til å befale at ho skulle spreiast gjennom sverdet. Det kan kanskje overraske visse personar at Mahomet skulle lukkast i å pervertere so mange nasjonar, og i å forføre dei vekk frå Kristus. Ein tenkjer då kanskje at Mahomet fekk større innflytelse enn Vår Herre, ja, berre meir og meir etter kvart som kongedømet hans stadig har auka. Vårt svar er at der ikkje er noko i dette faktumet som burde svekke vår tru på den Kristne religionen. Det fører ikkje i det minste til å slå ut styrka i argumentasjonen som me allereie har lagt fram for å prove Gudommelegheita åt Grundaren. For verken i lova åt Mahomet, eller i noko anna religiøst system, kan me oppdage noko som er meir heilagt, meir underfullt enn dei Kristne dogmene.
Når det gjeld faktumet at Mahomet har drege mange frå Kristendomen, kan ein hevde det same om djevelen. So dette er ikkje eit bevis på at Mahomet skulle stå over Kristus. For satan har rive med seg ei mykje større mengd sjeler enn både Vår Herre og Mahomet har vunne. Om manntal skal reknast som eit vittnesbyrd åt sanninga, då burde me fylgje vegen åt udygdsame menn, heller enn å imitere dygda åt dei rettvise. Dårlege menn kjem alltid til å overgå dei gode i manntal. Det er i røynda eit overraskane vis å argumentere på til fordel for Mahomet, når ein seier at han må stå over Kristus, då han gjennom sverdet har lagt under seg mange som no fylgjer hans irrasjonelle og nedverdigande lov. Dette er ikkje vår argumentering; heller ikkje vart Kristendomen grunna på det Mahometanske systemet. Det er ikkje underleg at Jesus har so få etterfylgjarar, då Han krev av oss å leve eit dygdsamt liv, å lide til døden, og samstundes ikkje lovar oss noko anna enn usynlege beløningar. Om resoneringa åt dei som held seg til mahometanismen var korrekt, skulle dette motseie ikkje berre overnaturleg doktrine, men og filosofi.
Den logiske konklusjonen som kjem fram av dette, er at godt er ondt; sanning er lygn; ljos er myrkre. For, om det var eit faktum at eit system som vert halde av ei mengd gjer at det er sanning og godt og opplyst; og om, slik høvet er, talet av menn som lever dygdsamt og rimeleg er ekstremt lite, då må alle forestillingar om religion og moral reverserast.
Me må dessutan ikkje gløyme at Gud tillet dei som ikkje vil vandre i sanninga å verte blinda. Han let visse nasjonar, som straff for syndene deira, verte forførte av Mahomet. Sanneleg, hadde dette ikkje vore Hans vilje, og hadde desse rasane ikkje fortent slik ei tukt, skulle Mahomet ha vore utan kraft. For, om Kristus klara av, mens Hans Namn framleis var ukjend, og verda var full av avgudedyrking, å omvende gjennom fredfulle verkemiddel so mange nasjonar til Seg Sjølv, kor mykje herlegare er ikkje Hans triumf i dag, når Namnet Hans er lyfta opp gjennom heile verda? Men som me nett har sagt, Gud tillet visse nasjonar å verte infekterte av Mahometanisme, for å straffe dei for syndene deira. Ein slik dom er i samsvar med orda åt Vår Herre, "Mange er kalla, men få er utvalde"(St.Matt. xx. 16). Me må og på same vis ikkje gløyme at Kyrkja ofte har auka i manntal, og ofte minka, då menneska har ein fri vilje, og då Gud ikkje tvingar nokon til dygd, men dreg kvar og ein med kjærleik. Han lovar oss enten evig lukke, eller truar oss, om me held fram i synd, med ulike straff, der hovudstraffa er myrklegging av forståinga vår. Det var slik David, då han tala i Kristi person, og om dei onde, sa, "Lat auga verte myrklagde slik at dei ikkje kan sjå, og ryggane deira alltid nedbøygde" (Salme Ixviii. 24) Igjen finn me i Jesaja, "Forblind hjartet åt dette folket, og gjer øyrene deira tunge, og lat att augene deira: slik at dei ikkje ser med augene, og høyrer med øyrene, og skjønar med hjarto, og omvender seg, og Eg lækjer dei" (Jes. vi. 10). Denne forblindinga av hjarta og staheita i tankane, som vart forutsagt av Profetane, var den fyste straffa som overtok jødane.
Me veit og at det vart forutsagt at mange skal falle vekk frå trua. Vår Herre, då Han tala om verdas ende seier, "og av di uretten hev vorte so stor, skal kjærleiken kolna hjå mengdi" (St.Matt xxiv. 12). Han seier igjen, "Men når Menneskesonen kjem, skal han då finna trui på jordi?" (St. Luk. xviii. 8). St. Paulus seier på same vis når han skriv til Timoteus, "Men Anden segjer klårleg at i dei komande tider skal sume falla frå trui og halda seg til dårande ånder og lærdomar av djevlar" (1 Tim. iv. 1). Og om me studerer læra i Evangeliet, skal me finne at denne forblindinga av hjarta, den strengaste av alle straff, fordi ho fører til helvetet, har vorte "forutsagt av Kristus, og av Han tillete å ta over menneska for deira utakksemd og ondskap."
Somme svarar kanskje då at det ikkje verkar rettvist at born skulle straffast for syndene åt fedrane deira; og at om jødane og mahometanarane fornærmar Gud, skulle Han berre straffa dei med blindskap, men Han burde ikkje ha involvert etterkomarane i same lagnad. Til dette argumentet svarar me, at om Kristus er kjend i heile verda, kan ingen orsakast for at dei ikkje trur på Han. Det er sjølvsagt slik at born ikkje vert straffa i lag med fedrane deira, om dei ikkje og sjølve utførte fedrane sine synder. Men no har dei inga orsaking då dei, om dei hadde levd etter sunn fornuft, og bedt til Gud for deira evige frelse, utan tvil skulle verte opplyste av trua. For, sjølv om me veit at Guds domar er uransakelege, veit me og at Han aldri held noko att frå ein skapnad i naud. Apostelen seier, "for Gud hev gjeve dei alle yver til ulydnad for at han kunde miskunna dei alle." Han held so fram, mens me grunnar på det ufattelege djupet hjå den Gudommelege Majesteten, "Å, for eit djup av rikdom og visdom og kunnskap hjå Gud! Kor uransakelege domane hans er, og kor urekkjande vegane hans! For kven kjende Herrens hug? eller kven var rådgjevaren hans? Eller kven gav honom noko fyrst, so han skulde få lika for det? For av han og ved han og til han er alle ting. Han skal hava æra i all æva! Amen" (Rom. xi. 32-36).
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar